Amig@s tod@s

Chegou o momento da despedida de quen lles escribe. Lamento no máis fondo perder estar vía de contacto, sempre tan "alentosa", pero haberá outras tamén interesantes.
Chegamos a acadar un número de visitas que nin imaxinamos en algo máis dun ano de existencia. Máis de 260 post, comentarios xenerosos, outros construtivamente críticos...
Moveunos a "brincadeira" cotidiana, compartimos a nosa preocupación por aqueles aspectos que dificultan, ao noso entender, unha marcha máis harmoniosa do mundo, desde o que conformaba o noso máis inmediato até o que, medido en distancia física, resultaba máis lonxano.

Abonda, creo, pola miña parte e agardo ter contribuído a alimentar o espírito co que naceu este recuncho, mais non quero deixar de agradecer a tod@s @s tevabueneir@s a confianza, o respecto e a xenerosidade coa que se me tratou. Á Presidenta de Honra, a miña gratitude pola idea, o apoio e as moitas contribucións; ao resto das editoras, o alento, a participación e os risos, aínda que só foran virtuais.

Gracias a Antonio, Irene, Isaac, Isotxa, María Vilariño, María Xosé, Marisa, Marta Cartelle, Marta Celanova e Silvana, polo seguimento, polas ideas, por todo o compartido, neste e noutros espazos (que non me esqueza de ninguén!!).

Gracias a Maura e a Manuel Anxo, á Pirámide, á Píntega e a tod@s os que, aínda que só fora nunha ocasión, visitastes este espazo e fixestes de cada axexo, de cada comentario, un estímulo para seguir.

Oxalá alguén lle siga dando vida a este blog, pero servidora bótalle con este post a chave á porta que lle deu sempre entrada ao tan querido Tevabuena. Entendede que agora, máis soa ca nunca pola alfombra de veludo estragado, fáltanlle a unha os folgos para seguir.

Vémonos -sei que isto me vai valer máis dun sarcasmo- nos bares!

Non somos tod@s @s que estamos, pero non sei onde metín as fotos dos bos tempos. Que esta imaxe, malia as ausencias, sirva para dicir:

Gracias mil e até sempre!!!!

RAJOYDI, LA NIÑA FELIZ...

Homes respectados/respectables

Se hai un exemplo de respecto ás últimas vontades dun finado, se hai unha forma de homenaxe máis explícita a unha forma de pensar, de sentir, á integridade de quen quixo deixar constancia de que de non ter chegado a parca antes de tempo, tería feito un xesto derradeiro, este está reflectido na imaxe que vos deixamos.

Esquecendo a tendencia ideolóxica persoal de cada un, pensemos no significado que ten esta mensaxe: "hombre digno donde los haya [...] en reconocimiento a una vida llena de compromiso [...] con la pena de no poder ejercitar el derecho democrático al voto el 9 de marzo, a JOSÉ LUIS RODRÍGUEZ ZAPATERO".

Xa lle pode estar agradecido ZP, porque a última vontade deste home era a de contribuír á súa reelección como presidente do Estado español.

Quen dera persoas tan fieis, malia ter constancia das consecuencias, porque se no canto de José Luis, tivera posto Mariano, a maquinaria do reaccionarismo peperil, deixaría de concentrarse na campaña electoral para lle facer un amaño a Justiniano e, cual Lázaro, erguelo e polo a camiñar cara ao colexio electoral; aínda máis, achegaríanlle sen problemas a urna para que puidese exercer o seu dereito, tanto tería se non fose precisamente democrático en tales circunstancias. Pero facendo un repasiño pola biografía deste home de ben, non é doado imaxinalo cedendo á chantaxe da dereita: un militante antifranquista, comunista para máis inri, e condenado a cadea perpétua no 1960 por formar parte do Directorio Revolucionario Ibérico de Liberación, que reivindicara a autoría dun atentado con dúas bombas contra un local da Falange en Madrid.

Insistimos: compártase ou non a ideoloxía deste home, ao que a súa familia recoñece coma un loitador pola xustiza e a liberdade, xa dariamos algo porque "en la hora postrera" tiveramos tal ocorrencia.

Descanse en paz, pois Justiniano, máis en paz se non puido ver o debate de onte pola noite.

Até sempre

O Tevabuena leva días moi triste. Por eso e polas présas varias non escribimos.

E hoxe, permítaselle personalizar este post a unha das poucas superviventes, a única do equipo tevabuenil que aínda camiña -agora xa só pola beira- da mugrenta alfombra vermella.

Nunha das paredes, na que aínda queda un "Feliz 2008" do Nadal pasado, colga tamén a folla dun calendario, cunha data sinalada: o 29 de febreiro. Ese é o derradeiro día de traballo para as nosas Rabuda e Motorciños. Non saben elas aínda do meu sentimento de nostalxia previa a ese primeiro luns baleiro da súa presenza.

Foron, despois das marchas varias e tan significativas, a miña alegría polas mañás, o motivo dos risos. E agora... Non é que non vaia volver rir, pero dificilmente o farei nese espazo. Para cando encaixe coa xente nova que entra, xa estarei eu eu liando o petate.

E así, sen máis, con pena grande e co desexo sincero de que o futuro que lle agarda estea cheo de grandes éxitos para elas, que valen un mundo.

Até sempre, compañeiras!!!

Non sabemos se rir ou chorar

Se non fora tan revelador, tan temible, aínda era para rir un cacho coas declaracións da tal María San Gil, á que aloumiñan e protexen todos os titulares da prensa facha:
El Correo Gallego: La USC estudiará la expulsión de los agresores de María San Gil

La Región: Los estudiantes de Económicas muestran su 'unánime y enérgica repulsa' por el intento de agresión a San Gil

El Mundo: Un grupo de independentistas intenta agredir a María San Gil en Santiago de Compostela

ABC: Estudiantes independentistas intentan agredir a María San Gil en Santiago de Compostela

Alguén comentou moi atinadamente por aí, que non lembran agora eles -sabemos ben da súa memoria selectiva- cando a Carrillo, que era investido Honoris Causa pola Autónoma de Madrid, un grupo arengado desde a ultradereita, máis concretamente pola voz radiofónica do innomeable FJL, lle chamaron asasino e xenocida. Claro, pero "yo más". Eis unha nova martir da causa neofalanxista.

Do resto, do que pensedes ao respecto, dicide vós, que non estamos moito para reflexións.

E xa está ben, que estamos entrando en cuestións máis serias do habitual. O próximo vai de algo divertido, se a actualidade nolo permite.

Unha de axentes... "galleguizadores"

O noso compañeiro I. achegounos esa "preciosa misiva". El xa non comenta nada, e nós, tampouco. A verdade é que fala por si soa.

"Polos seus froitos coñecerédelos"

(Mateo, 7: 16).

Carta a una maestra

Querida profesora:
todos los días te entrego a mi tesoro más preciado para que continúes con la educación que en casa intentamos darle. Ya sé que cometo errores, que le hago más dependiente de lo que debiera, que intento que su vida sea feliz y para eso consiento más de lo prudente, pero es que soy madre.
Quisiera pedirte un favor, aconséjame, como profesional de la educación que eres, cómo puedo mejorar día a día para que mi hijo sea un buen alumno y una buena persona por lo tanto. Yo humildemente y con gran interés seguiré tus consejos porque sé que quieres el bien de mi hijo.
Sé que intentas que sea reflexivo, que se esfuerce, que no pierda la curiosidad, que tenga información sobre todos los saberes, que sepa cómo encontrar la solución a las dudas que se le presenten, que sea buen compañero, tolerante y respetuoso? y tantos otros cometidos que tienes y que son tan hermosos y tan difíciles.
Trabajes en un centro privado o público sé que es un trabajo solitario, lleno de dificultades y poco valorado en general. Yo te animo. Enseñar y ver la cara de los chiquillos cuando aprenden deber ser maravilloso.
Hoy te voy a hacer un ruego. La Administración os utiliza para ser agentes galleguizadores de tus alumnos, nuestros hijos, según dice.
He leído que con el decreto que entró en vigor este curso, pregonado como el del 50%, los profesores estáis obligados a impartir casi todas las asignaturas en gallego, y que tendríais problemas de no imponer su uso también a vuestros alumnos en esas asignaturas. Me imagino cómo te debes sentir. Tú que intentas que tengan criterio propio, que aprendan en un ambiente de libertad, de sinceridad, de respeto, ¡tú misma, tienes que ser agente de la imposición! Te ves limitada a proponer libros de texto de editoriales que sólo trabajan con el idioma gallego y no sabes cómo hacer para elegir aquellos que puedan adquirir en los dos idiomas.
Por favor, y vuelvo al principio, si te dejo mi más preciado tesoro, defiende sus derechos por mí cuando yo no estoy presente. Sé que para ti lo importante es que aprendan las materias que les impartes, no el idioma en que se las expliques.
Te prometo que voy a ayudarte si la Inspección quisiera incordiarte por defender la libertad de mi hijo y no estoy sola, hay mucha gente detrás dispuesta a dar la cara por ti.Mesa por la Libertad Lingüística . Santiago.

El Correo Gallego, 12 de febreiro de 2008.

Sen comentarios... (pola nosa parte)

Filólogos autonómicos
Manuel Molares Do Val

La Región, 12-02-2008

Debería publicarse este anuncio: "Estudia Filología catalana, gallega o vasca. Carrera universitaria de gran futuro. Sin paro. El Estado necesita un mínimo de 18.222 filólogos en cada uno de los tres idiomas para cubrir una plaza de profesor en cada centro de enseñanza secundaria de todo el Estado". Aunque para que ocurra debe ganar nuevamente el PSOE las autonómicas andaluzas, en las que siempre triunfa Manuel Chaves, y también las generales.Chaves ha prometido enseñar las tres lenguas a quien lo solicite en cualquier centro educativo de su territorio para que ningún andaluz sea despedido del trabajo cuando viva en alguna región con lengua autonómica. Como acaba de ocurrirle a un médico en Cataluña. Resulta que hay españoles que discriminan a otros españoles, y en lugar de luchar contra esa segregación se decolora a los negros para hacerlos blancos, como Michael Jackson. Y como Chaves es presidente del PSOE exportará su proyecto a los 18.222 centros del país, que teóricamente requerirán, a tres cada centro, un mínimo de 54.666 filólogos.Aunque, desconfiemos: no suele cumplir sus promesas, como las del sueldo para las amas de casa y los estudiantes, la habitación individual en los hospitales, un ordenador por alumno, vivienda gratis para quien gane menos de 3.000 euros mensuales y muchas maravillas más. Pero ¡con los filólogos autonómicos no se juega! Es la profesión mayoritaria de los líderes nacionalistas y quien rompe un compromiso con ellos sufre más que el moroso perseguido por el cobrador del frac.

Un máis un, dous: máis un...

Grans de area forman montañas, momentos os anos e nónadas a vida.

(Thomas Young)

Unha de fogosidades!!!

Unha imaxe vale máis que mil palabras segundo din, así que aí vos queda. Unha parella (máis ou menos rondando as idades de moitos dos leitor@s do tevabuena) non puido conter a súa paixón, imaxinamos que debe ser consecuencia dos ardores que entran cun par de copas e tanto bombardeo polo día dos namorados, así que entrou nos baños dun bar en Noia e alí se dispuxo a botar un canivete. Non habería maiores consecuencias que o feito de seren ouvidos polos clientes do bar de non ser porque romperon unha parte do lavabo, co conseguinte ruído e sorpresa da clientela. O conto remata coa garda civil que acode ao bar dado que a parella se nega a pagar os destrozos, máis que evidentes.

O conto é que a dona do bar afirma que é a segunda vez que tal lle pasa, love is in the air?

Vigo

Pido permiso para render neste espazo unha homenaxe que debo desde hai tempo.

Á inmensa poeta e grande amiga, Helena de Carlos.

Unha vez máis, grazas por seguir fornecendo a equipaxe vital d@s que te queremos e admiramos.

Un desexo

Andamos a mirar se nos damos xuntado uns cuantos -ex e en exercicio- para festexar felices marchas e valerosas resistencias.

Aquí, a unha servidora, encomendáronlle facer a convocatoria e cumpriu co cometido. O difícil vén agora: hai que escoller unha data. Venres?: ui, foi día de traballo, erguémonos moi cedo.... Sábado?: a maioría xa tiña outros plans (mozos ou mozas, grupos de amigos, ir á misa o domingo (je, je,je), traballar poñendo copas...). Total, que aínda que pareza que o sector "senior" desta panda é o que nunca arrinca, o que se retira cando non rematou a primeira copa, non só. É eficaz iso de "uns crían a fama...".

Agora ben, unha iría feliz -vai igual, só polo reencontro- se soubese con garantías que logo tería ocasión de visitar un karaoke. Non me preguntedes por que, non teño unha resposta lóxica, razoada, natural. É puramente visceral: o karaoke e os locais de baile latino.

É que unha no fondo é hortera, que lle imos facer!!!

Pero se alguén me quixera compracer, agora que en breve serei un ano máis vella, iría á procura dalgún local compostelano onde puideran cumprirse todos os meus desexos.

Modestia aparte, cónstame o aprezo de parte d@s meus/miñas compañeir@s, por iso confío en que esa noite poida ser feliz por un instante, cando tararee desafinada a letra que vai pasando pola pantalla (con praia e palmeira de fondo), de, por exemplo, "La barbacoa" ou do "Cumbo Cumbola".

E xa postos, confeso que chorei cando morreu Rocío Dúrcal, hala!

Nova oportunidade

Sabemos que a gañadora do concurso que tivemos que suspender, pois ela dera a resposta que coincidía co que nós criamos, pero que non era a correcta, quedou algo tristeira por non recibir o premio que lle correspondía.

Agora propomos, a ela, e a quen queira sumarse -avisamos de que para os alleos ao círculo tevabuenil é máis complexo-, que adiviñedes a quen se parece esta parella. Se pensades un pouco e vos fixades ben, non é moi difícil.

Aquí queda...

Parecido razoable

E nós todas orgullosas, sacando a fotografía de quen criamos o noso galán, comandando a loita contra a SGAE, felices cal perdices.

Vímolo nacer, medrar e facerse un home, abandeirado de causas varias, a prol dunha maior xustiza e igualdade.

E, todas fachendosas, colgamos a foto no tevabuena e, para máis inri, convocamos un concurso, que xa tiña unha gañadora, e todo.

Chegou a tempo, que aínda non entregaramos o premio, o noso I. para aclarar que, se ben estaba na protesta que aparece na imaxe, non era o encarapuchado que a lideraba.

Mágoa!!!!

Pero é obriga nosa rectificar, pois ao mellor hain@s que non ides aos comentarios e só quedades nos post (erro, pois tenos habido que compoñen, no cruzamento de opinións, textos memorables).

En fin, que na próxima contrastaremos a información para andar máis atinadas.

E de ti, noso prezado galán, gardaremos a nosa loa particular para ocasión máis inspirada.

Nesa loita!

Quen adiviñe quen é o encarapuchado, leva premio.

Mensaxe póstuma

Home de grandes proxectos, incansable megalómano, "inasequible al desaliento", quen fora quen de porse o "Meyba" nunha praia calquera para demostrar que Palomares non estaba contaminada, aquel Minsitro moderno, o tecnócrata por antonomasia, o abosolutista xubilado, quixo deixarnos unha mensaxe ben clara para que todos saibamos que é a Cidade da Cultura e cal é a súa finalidade.
Para garantir a obxectividade na información, deixou a elaboración do documento gráfico en mans dunha das cadeas de máis recoñecido prestixio internacional no que ao xénero se refire.
Aquí vos deixamos a primerira parte -atención aos comentarios do condutor da reportaxe-, o resto, está no tubo.

Xaneiro, mal mes.

Sempre que algo comeza, algo que nos ilusiona, por suposto, xorden plans marabillosos, que, obxectivamente, serían imposibles de cumprir. Pero como todo o que sobe baixa, é mellor tirar por alto, que de recortar sempre hai tempo.
Así comezou o 2008, coa axenda ben repletiña e aí segue, chea tamén de reproches pola falta de disponibilidade. Que lle imos facer! Non se dá para máis.
Temos pendente a cea de despedida da nosa Presidenta de Honra, das nosas editoras, do noso galán, etc, etc. Mellor non seguimos, que o que cobramos non nos dá para un agasallo por barba, pero si para unha (única) cea-presuposto medio baixo. O regalo será o noso afecto e o noso recordo permanente (que ben imos quedar), pero é que é certo iso de que xaneiro ten un grao de inclinación do 45 % cara arriba.
Agora está a rematar, o entroido é máis económico que o Nadal e os Reis, malia todo, e poida que nos vaiamos recuperando.
O que non temos moi alá, como é costume nos últimos tempos, é o ánimo, pero somos xente de palabra, e mentres poidamos, por aquí andaremos. Sempre é estimulante saber que hai xente que aínda se segue asomando a esta fiestra.

Esto si que é "quererse de amor"

Moit@s dos que participamos neste blog, como autoras ou lectores/-as sabemos ben das bondades de ter un animaliño na casa (cans, gatos, etc), da compañía e o afecto que nos proporciona.

Estamos pois afeit@s a que sexan especies concretas, as xa mencionadas, e non outras, que non imaxinamos en determinadas actitudes.

Conmoveunos fondamente o vídeo que vos deixamos aquí, que recolle o reencontro dun león coa muller que seis anos atrás lle salvara a vida e que contradí a teoría mantida polos expertos zoólogos segundo a cal este animal non ten capacidade para desenvolver un sentimento de gratitude.

Abofé que a ten.

Desexamos que vos guste tanto como a nós.

Boa semana a tod@s!

Un mini regalo de lembranza para comezar o ano

Aí vos deixo por estas terras cibernéticas unha fotografía miña un pouco particular. Hai case dous anos que ma tiraron e creo que xa perdín a vergonza polo recordo do día. Por se alguén se pregunta que estaba a facer, levaba un regaliño para Paco Vázquez no concello, lástima que agora quede sen agasallos o pobre. Se vos parece botade unhas risas á miña saúde.

Conste que se preguntades que rei son, diría que Melchor porque un dos outros ía coa barba e o pelo negro mais non o teño por moi seguro.

Moito ánimo a tod@s neste principio de ano!!!

Unha ilusión cruel

Case nunca existe o ambivalente termo medio. Na vida, o común é o extremo: ser feliz ou absolutamente desgraciado, ter unha saúde de ferro ou estar enfermo, ser rico ou estar na miseria, acadar o éxito ou converterse en alguén frustrado....

Moit@s de vós non estaredes de acordo con esta afirmación, poida que desde aquí tampouco esteamos convencidas, pero veñen de pasar os Reis Magos e iso fainos pensar, seguir reflexionando na liña do último post.

Tod@s lembramos cando criamos que os de oriente existían, tamén cando alguén se atreveu a rachar con aquela maxia e nos insinuou ou nos dixo abertamente que os reis eran os pais, a nosa resistencia a crer que aquela subversión era posible, a constatación de tan terrible feito... .

Non queda máis que crer que esa ilusión anula calquera atisbo de racionalidade, xa impropia nese nivel, dun cativo inocente, realidade que escurece o esforzo desproporcionado dos pais, que se encargan de mercar o que os nenos queren e moito máis. E iso non fai máis que alimentar o egoísmo, a insolidaridade..., porque, a ver, alguén de nós pensaba entón, algún neno pensa hoxe en por que hai quen non recibe nada? Que efecto lle produce reencontrar a un compañeiriño do cole ao que os reis non lle deixaron xoguetes? Non sería difícil crer, desde a súa perspectiva, que @ desafortunad@ non se portou o suficientemente ben para merecer premio. Como lle explica un pai ao seu fillo ou filla o que puido ocorrer para xustificar esa desigualdade?

Pensando nesa dificultade, xorde a tentación de desmontar a farsa, ou, para ser menos cruel, ter conta do que se merca, explicarlle que os magos non castigan traendo menos xoguetes, que se trata de repartir, e eles son os primeiros en ser xustos. Difícil será convencelos, porque haberá pais que se neguen a colaborar, e non serán eles os que priven @ seu fill@ de TODO canto poida desexar. Teriamos entón que xustificarlle aos nosos propios a razón da súa diferencia.

No fondo, é un problema de responsabilidade colectiva, despositada en mans de tres individuos irreais, que é máis doado e desacouga menos -total, para que?.

Pero a vida segue e mañá a maioría esquecerá a metade dos seus agasallos, e o resto seguirá esforzándose en ser máis bo ou boa se cabe, un ano máis, para ver se desa chega o premio mercido, e volverá erguerse un seis de xaneiro para constatar como de novo as súas esperanzas esvaecen.

É para pensalo, ou non?

Carbón para todos

Comezamos o ano, non podemos dicir se con ánimo renovado, pero aquí estamos, preguizos@s, porque ben excusado era, para tres días que quedan desta semana, vir traballar. Pero non queda máis remedio, aínda quen non nos pagaran o mes de decembro e así non podemos escribir aínda a carta aos reis magos. Confiamos en que, a falta doutros agasallos, poidamos ver a nosa conta un pouco menos minguada. Ese é o noso desexo, así que se Baltasar, que é o noso preferido, Melchor e Gaspar puidesen mediar nese asunto, nós estariámoslle moi agradecidas.

De momento, pedimos iso, mira ti se nos conformamos con pouco, tendo en conta os despropósitos cos que os rapaciños enchen as páxinas das súas misivas ás maxestades de Oriente. Moito cambiou o conto. As xeracións preconstitucionais recibiamos algún xoguete e, sobre todo, para disgusto -máis aínda, rabia- algun "kit" de roupa interior, no que non faltaban as camisetas aquellas que aínda non eran térmicas, pero asemellábanse bastante ás Damart Termolactil. Agora piden a Wii, de Nintendo -nome curto demais para o prezo que ten-, un computador portátil, unha cámara dixital, un ipod... Pero bueno, pero que pasa, que invento é este...???? O que lle habían de traer os reis é máis conciencia solidaria, máis respecto, máis sentido común e todo iso que por intanxible, debera ser máis perdurable. A culpa de quen é?, pois dos pais e do servizo de correos. Uns por non converter en razoables os desexos plasmados en tinta polos nenos, e, aínda por riba, non se lle pode dar unha labazada, a ver se espabilan, e os outros por darlle curso a esas cartas, que son ben identificables a simple vista. E que pensarán os tres magos? Semella que están resignados, pois os agasallos van chegando. Achantaron, malia que nunca cremos que fosen tan influenciables. Onde quedou aquelo da mirra e do incenso?

Mentres, onde se ubicou o pesebre do mesías, sexa -agora que se discute- Belén ou Nazaret, a realidade é por momentos máis complexa. Berce de conflitos con miles de refuxiados vagando por terra de ninguén e sen solución a curto prazo. E nós desde aquí alleos nestas datas onde todos son bos desexos, mariscadas e ríos de cava, dándolle as costas ao que nos estorba, zapeando cando na tv nos mostran a cruel realidade de quen, por non ter, non ten nin patria. Na canle que finalmente eliximos, unha cadea de grandes superficies comerciais invítanos a atopar alí o que quen agora é neno e mañá será un adulto, quizá con poder e capacidade de decisión sobre o futuro da nosa civilización, desexa unica e exclusivamente para el so. E ao resto, que lle dean, eles non se senten con responsabilidade ningunha sobre a situación do próximo. E o peor non é iso, o grave do asunto é que non están a ser educados para tela nunca xamais.