Dicionario enciclopédico cormelán (II)

Xa está montada! Como ben nos dixo un/unha participante anónim@ do noso blog xa apareceu un grupo de veciños en Corme que rexeita a iniciativa do dicionario, argumentando que resulta ofensiva para os propios veciños da zona. Velaí a noticia aparecida na edición de Bergantiños da Voz de Galicia:

El Diccionario enciclopédico cormelán que está elaborando la Asociación de Veciños Eduardo Pondal no es del agrado de todos los vecinos. El texto, que puede verse en la página web de la entidad (www.corme.net), incluye términos propios en la localidad como «baldraghas», «culimaia», «capichón» o «bichicoma» y algunas frases hechas, así como nuevos significados derivados de nombres propios. Y son precisamente estas últimas aportaciones, realizadas a través de un foro de opinión, las que no han gustado a algunos vecinos por, explican, «facer referencia a persoas xa mortas ou que non se poden defender e que todo o mundo coñece». Aseguran que algunos de los términos incluidos en la recopilación de la asociación vecinal «ridiculizan e supón un insulto para algunhas personas», por lo que reclaman que sean retirados y que la entidad examine los términos antes de incluirlos en el diccionario. «Os da asociación deberían dedicarse a cousas máis rentables que facer dano aos veciños», dijo una afectada.

Os membros da Asociación de Veciños tamén se fan eco destas acusacións:

A unha veciña de Corme, comprensiblemente, non lle gustou que se fixera referencia a un familiar (que nunca se nomeou con nome e apelidos), no diccionario cormelán. Estamos dacordo, retírase do diccionario, aínda que nunca se escribíu nada a mala fé, nin con intención de "rediculizar" a ninguén, como ela di, respondemos polos lectores. E a asociación, como ela ben sabe, porque participou nalgunha actividade, adícase a moitas máis cousas que a elaborar unha obra de interese etnográfico para Corme, no que seguiremos traballando. Aquí tendes a publicación desta veciña, que non veciños, como se nomea na voz.

Desde tevabuena queremos animar a todos os posíbeis colaborador@s do dicionario (que sabemos que son moit@s) a que o fagan antes de que quedemos sen este magnífico dicionario.

Dicionario enciclopédico cormelán

Continuando coas aportacións d@s nos@s compañeir@s hai que agradecerlle a S. o envío deste material tan axeitado á nosa filosofía tevabuena. Despois do dicionario de "koruño" chega esta inestimábel aportación á lexicografia galega (?) co cormelán. Desfrutade coas entradas e, se podedes, botade unha man no proxecto.

DICIONARIO ENCICLOPÉDICO CORMELÁN

A Jurita: lugar cormelán situado preto de Roncudo onde se agochaban os pastores cando había mal tempo ó levar pastar as cabras. Ex: chego á casa e berro mamaaa onde estás e contesta: tou aquí; eu digo:aquí onde? contesta:NA JURITA!!!

Apampanado: Pasmón, panoco.

Baldraghas: A persoa que anda con media camisa por dentro do pantalón e con media por fóra, coa petrina aberta: “Mira pa aí, anda feito un baldraghas”.

Baticón: Golpe brusco: “Vas levar un baticón”

Batoenon: parece unha palabra en euskera, traída quizais de Trintxerpe, o rueiro máis poboado de Corme. Pero é unha frase ben galega que en Corme convertíose nunha palabra que significa algo así como “non hai maneira con el”, e que se di dun neno moi traste, que non aprende nin anque lle zosques: “Este desghraciado, batoenon.

Bichicoma: Referencia a unha persoa interesada e egoísta.

Billote: ollo do cu. Este termo foi extrapolado do furado das rodas de muíño.

Biscochón: Bizcocho.

Brus: cepillo de fregar.

Buxaina: Peonza.

Cachofa: Bulbo das algas co que se fixan as pedras.

Capichón: Voltereta.

Carlou: Bughina.

Changos: Referencia a calzado deportivo. : "mañan vou a plaza a ver si vexo uns changos como cara min"

Chipilicoque: tapón, chapa de refresco.

Churra: Xogo infantil moi bruto.

Cilisprín: a toda velocidade.

Conto: Palabra comodían para designar calqueira cousa: “Quítame ese conto de aquí”.

Correada: Xudía de mar. Alga alargada.

Culimaia: grupo de xente con connotacións negativas: “mira pa aí, que culimaia”.

Cuzo: Persoa moi interesada nos asuntos dos demáis. “Que che importa a miña vida, eres unha cuza”.

Drogheiro: a quen lle gustan moito os dóces.

Escotelada: Golpe no pe descalzo contra algo duro que hai no chan. Esta palabra foi deixando de usarse a medida que os pes foron calzándose

Eduardiño: “Ti cres o que che están decindo estes?. Es ben Eduardiño”. É das máis recentes, porque (cremos) ten orixe en Eduardo Nolavejo.

Encartala roupa: non sei se nas vosas casas se di, pero na miña para doblar a roupa de planchar decimos "encartala roupa".

Escallo: Mazorca do millo.

Estarote: estrutura de madeira coa que os nenos aprendían a andar, e que evitaba que caeran aguantándoos polo sobaco. Parecida a unha nasa de madeira, pero sen rede e posta de pe. Cando os nenos medraban, os estarotes quedaban estorbando nas casas ou nos faiados, e por eso a palabra tamén collío o significado de lote, estorbo: “tes estes estarotes aquí no medio”.

Fanecazo: Outro termo para labazada.

Ferrada: Instrumento para apañar percebes.

Gholfe: Neutros lugares dise “gholfo” ou “gholfa” para designar ás algas mariñas utilizadas frecuentemente para cosméticos ou alimentación. “Foi ó gholfe”.

Ghaloi: onda do mar.

Ghesuseiro: unha persoa que non fai nada.

Ghillén: Ademáis dunha gaviota pequena, tamén é o autobús que vai á Coruña (aínda hoxe). O ghillén das doce.

Ghisandeira: Pota onde facer o guiso.

Grois: ir os amorosos.

Landrú: cando unha persoa é moi mala. Parece ser que Landrú foi un rei moi malo.

Lapote: Labazada: “Déronlle un lapote”.

Lavis: Xogo do escondite.

Lilelo: axóuxere, xoguete de bebé que fai ruído ao movelo

Liria: rata de alcantarilla

Lofas: Preguiceiro

Loghis: Significa o mesmo que baldraghas.

Lorchán: Preguiceiro.

Mandarria: Maza.

Mamá: Utilizase este termo para designar as avoas, claro que a estas ponselle nome a nai non. “Mama Pepita”, por exemplo.

Mincha: vulva, parte externa do aparello reproductor femenino.Usada correntemente en Corme, pero en especial por Tío Chuco, que lle decía ás mulleres cando levantaban a saia para descargar a sardiña na praia: "váiseche ve-la mincha". Daí lle quedou o de Tío Minncho a el e Mincholos ós netos.

Mi ma!: Expresión “¡Miña nai!”.

Molexo: o mesmo que paxusmeiro.

O Peruano: Se chagas de noite moi tarde a casa varios días seguidos sen haber festas, seguro que vas ter que oír: “Leva-la vida do Piruano”.

Paduano: apampado.

Paidoterín: Medicamento infantil para os catarros. Un día, de broma, dixémoslle ás nosas fillas que ese xarope era un producto cormelán, fabricado por unha empresa farmacéutica propiedade das ben cormelanas familias dos Pailos e dos Tedín. E que se chama PAILOSTEDÍN. Desde ese día, na miña casa chamámoslle así a ese xarope.

Pan de ghuevo: Roscón, Larpeira.

Paxusmeiro: que perde o tempo enredando con calquera cousa: “Deixa eso! Non seas paxusmeiro!

Percia: “Ghisandeira” pequeniña. Ver ghisandeira.

Peruano : tamén significa o mesmo que baldraghas.

Peseta: vulva, parte externa do aparello reproductor femenino.

Pintisma: Referencia a apariencia dunha persoa. Ollo á construcción dos superlativos en Corme.

Queique: Pastel. Ollo ó termo inglés “Cake”. (Pastel).

Roncha: Carraca.

Reló: Reloxo.

Tamborete: sitio imaxinario, que define o pesado que é o que pregunta.

Tatarí: Xogo de escondite con algunhas modificacións sobre o xogo do escondite original.

Tía, tio: Persoas maiores. En Corme para desginar a estas persoas utilizase antes do nome a palabra tío/tía.

Tía Armelina: Nunha casa como foi a miña, onde éramos moitos e moi comedores, as tarteiras eran grandes coma as dunha fonda. E nunca te afacías ao seu tamaño. Abrías a alacena e sempre te sorprendían as súas dimensións. E por eso decías: “Mira pa aí que potas. Parece a casa de Tía Armelina”.

Tía Carme de Tella: Se convidas a uns amigos a pasar uns días na túa casa, e pouco tempo despois cádrache de convidar a outros amigos, ha-se de andar decindo polo pueblo: “A casa de Óscar parece a casa de Tía Carme de Tella”.

Tío Rabiceiro: ¿Cantas veces oímos estas palabras como sinónimo de persoa agarrada aos cartos?: “ese eche coma Tío Rabiceiro, non pagha unha ronda nin que o maten”.

Tío Ramón das festas: persoa á que lle gusta moito ir a festas en diferentes sitios. Cando che cadra de ir un día a un concerto a un sitio e ao día seguinte a unha festa a outro, terás que aguantar que che digan: “Es coma Tío Ramón das festas”.

Tío Ramonita: Se chegas a casa dos teus pais despois de pasar fóra unha tempada, e ao recoller a mesa xa non te acordas onde se gardan algunhas cousas, seguro que che diran: “Pareces Tío Ramonita. Pasas dous días fóra e xa non sabes o sitio das cousas”.

Xete: significa merda, e debe vir do inglés. Úsase nalgunhas frases feitas: xete perete (merda pa ti), ou, falando dalguén “¿tuvetes onte con esa pila de xete?.

Zondra: Tirachinas.

Contra o cambio climático, apaguemos todo o 1 de febreiro de 19:55 ás 20:00h

Deixámosvos aquí este chamamento, que moitos xa coñeceredes porque circula pola rede nestes días.

Apaguemos todo o 1 de febreiro de 19:55 ás 20:00h

O 1 de febrero de 2007 participade na máis grande mobilización de ciudadáns contra o Cambio Climático!

A Alianza polo Planeta (grupo de asociacións medioambientais) lanza una chamada simple a tódolos cidadáns, 5 minutos de tregua para o planeta: todo o mundo apaga as súas velas e luces o 1 de febreiro entre as 19:55 e as 20:00 horas. Non se trata de economizar 5 minutos de electricidade unicamente ese día, pero si de chamar a atención dos cidadáns, dos medios de comunicación e dos que deciden sobre o desperdicio de enerxía e a urxencia de pasar á acción! 5 minutos de tregua para o planeta: esto non leva moito tempo, non custa nada e mostrará aos candidatos ás eleccións lexislativas de xuño de 2007 que o Cambio Climático é un asunto que debe pesar no debate político. ¿Por que o 1 de febreiro? Ese día vai saír en París o novo informe do grupo de expertos climáticos das Nacións Unidas. Este evento terá lugar no país veciño. Non hai que deixar pasar esta ocasión de reforzar os proxectos sobre a urxencia da situación climática mundial. Se participamos todos, esta acción terá un peso real mediático e político, algúns meses antes das eleccións! Facede circular esta chamada!

Tevabuena súmase a esta inciativa.

Y luego, te va buena...

Parabenizaremos á Secretaría Xeral de Política Lingüística pola nova campaña sobre o galego? Chega por fin a dichosa campaña para promocionar o uso do galego entre a mocidade que parece ser que rondou o millón de euros para o seu desenvolvemento e execución. Nin máis nin menos que un millón de euros gastados nuns anuncios publicitarios, nuns cartaces, nunha web e nunhas chapas como regalo promocional. Polo momento iso é todo o que temos, iso si a paxina moi coidadiña, uns rapaces moi riquiños nos cartaces e todo iso. Deixo de lado o tema fonético para especialistas mais ese "e logo" final do anuncio televisivo... Non sei como decidirán avaliar a repercusión da campaña entre mozos e mozas e, desde logo, non creo que sexa máis que novos foguetes dunha dirección xeral máis que perdida no tema. Os máis novos deixan de falar galego porque non o escoitan na casa, porque non o escoitan habitualmente na rúa, nin ven na televisións programas que lles interesen nesa lingua; porque se lles ensina na escola (tal e como están as cousas con sorte aínda!) como se lles ensina o inglés, porque non o sinten necesario e porque moitos xa non o sinten, nin sequera, seu. Algún dos últimos estudos sociolingüísticos asegura que para o 2080 o galego só se ensinará nas escolas mais será unha lingua funcionalmente morta e deixará de críar falantes. E logo, onde van os cartos e as medidas arricasdas para impedir isto? Nada, nada, a seguir recollendo datos e testemuñando o mal que andan as cousas e a non procurar solucións que parece que é o que sabemos facer.

Te va buena...

Aí vos vai unha conversa escoitada nun bus (intúese polo vocabulario, que non por outras cousas, que d'A Coruña) entre dúas rapazas duns 18 anos, e logo!

[...bla, bla, bla...]

- Tia, es que yo sé hablar gallego, ¿sabes? Lo que pasa es que a veces se me lengua la traba, o no me salen las palabras, o no me sé expresar. Pero yo lo hablo desde peque ¿me entiendes?

- Jo, tia, claro. Yo también sé hablar gallego, además me parece un idioma super simpático.

- ¿Super simpático?

- Sí, tia, porque a veces no entiendo lo que la gente me dice cuando lo habla.

- ¡Jujujujuju! Ah, sí tía, ya te comprendo, a mí veces también me pasa.

- No, pero además es muy gracioso un detalle que me pasa con una chica que conozco.

- ¿Hay si? Cuenta, porfa...

- Pues esto que hay una chica donde voy a pasantía que prácticamente sólo habla gallego. Es muy maja, a mi me cae muy bien. Y el caso es que cuado estamos esperando al bus después de salir de clases, pues lo normal: nos ponemos a hablar todo el grupillo un rato. ¡Pero tía! ¡Como habla gallego y además tiene seseo y gheada no tengo ni pajolera idea de las cosas que habla! Jujujuju. Es gracioso, ¿verdad?

- Jujujuju. Ay tia... tu también...

- Ah, bueno, ¿qué quieres que le haga?

- Jo, tía, eres lo más.

Cría corvos...

Papá Bush seica se queixa de que os medios de comunicación non tratan ben ao seu pequeno. Di que demostran unha "animadversión persoal" cara el. O caso é que cre que esta actitude non está xustificada. Que fixo, meu pobre, para merecer iso? Supoñemos que está chorando na Casa Branca, ou en Camp David, vai ti saber. Por que non lle quere a xente? El só leva dúas lexislaturas e media pacificando o mundo. Mira o que conseguiu en Irak, están felices e en paz e a nómina de semellantes debedores é longuísima. Este mundo..., que mal agradecido!!!. El veña a practicar eso de "fai ben e non mires a quen" e así llo pagan. Agora, como tamén ten un prontiño malo, como non lle pase o disgusto, hai que esperar a onde manda outros tresmil militares, que seguro que algún ten parente xornalista e aí vai a vinganza, malo será que non atine con tres ou catro, que agardamos no volvan ser os que xa morreron unha vez. Nós suxerímoslle que se anime cunha festa á que vaian todos os moitos amigos que ten: os presidentes de Israel, as Illas Marshall e Palau, e quizá tamén o de Micronesia, que non lle faría un feo. Bueno, o que non lle falla é o noso "César pequeniño", que desde Georgestown logo chega. O mundo é ben inxusto cos seus benefactores. Cría corvos...

Pequenos sadismos

A nosa querida Píntega, reporteira incansable, alértanos sobre una noticia que debe ser tida en conta. Un pequeno chinés de catro anos, facendo alarde das sús dotes de sádico barítono, matou a berros a case cincocentos polos. O pai, butaneiro de profesión, deberá pagar unha idemnizacion tralo dictame dos veterinarios, que confirma que só puideron ser os apaventos sonoros do pequeno, provocados polos ladridos dun can, os que asustaron ás aves, que, no rebumbio, se aplastaron entre elas. E é que hai historias que son difíciles de crer. Inexplicable é que o granxeiro alegue que puido ser un pequeno, convertido instantaneamente en sádico, o causante da súa desgraza. Incomprensible que un equipo veterinario certifique tal despropósito. E o chiniño, seguro, alleo á súa condición, de zoocriminal. Que mundo, mi madriña, que mundo!!!

Un recordo nunha caixa de mistos

Hai recordos tan intensos que ata poden ser suscitados por unha caixa de mistos. Neste caso non foi así exactamente, pero xa aproveitamos de paso para agasallarvos con esta imaxe, pequeno tesouriño, propiedade da nosa Presidenta de Honra, que nolo cedeu para a ocasión. O caso é que leva tempo rebulindo na miña cabeza unha canción, inédita ata onde sei, que non consigo recordar enteira, pero sospeito que eran as mesmas estrofas repetidas unha e outra vez. Pode que teña uns 25 anos e foi composta por unha mestra da miña escola con motivo da visita de Xaquín Lourenzo, "Xocas", que daquela xa era un velliño que non sabiamos moi ben por que viña ata aquel lugar alonxado de todo. Lembro tamén -tampouco sei a razón daquela pseudoimprovisación ao Pierna Barbarroja- que un rapaz, disfrazado de pirata, recitoulle una poema que dicía: "Son o pirata barbarroxa/que veño da illa da Toxa/ándoche moi despaciño/porque teño a pata coxa".

Xulgade vós mesm@s se non é unha xoia compositiva, se non están elixidos con inspiración nacional e literaria cada un dos seus versos. Non sei por que o motivo inspirador entón era Castelao, debía ser o autor do que "Doña Mar" recordaba máis obras. Que queredes?, eu debía ter seis anos, bastante fago con recordar estas estrofas primeiras. Aquí volas deixo, quizá un dos artistas dos que aquí falamos estes días, se nos lera -!!!oxalá!!!-, podería versionala, eso si, mantendo o compás orixinal, que, se mal non lembro, era o 4/4 dunha pandeirada. E se alguén ten a certidume de que non foi obra de quen eu penso, aquela muller de cabelos revoltos, que substituía a púa da súa guitarra por unha moeda de cinco pesetas, o que convertía a súa interpretación nun bater de latas, que me saque do engano.

Caravel ledo, retrinco de cousas

Galicia [na idade], teus ollos son fonte

de luz claridade, reflexo do idioma

Caravel ledo, retrinco de cousas.

Vive Castelao, vive Castelao

Preludio, expresión, amor sen fronteiras

amigo dos nenos e xentes sinxelas

ti sempre serás o páxaro en trino

que ten no seu peito a certa canción.

Vive Castelao, vive Castelao

Eu sei que estás no cume da nube,

onde a flor branca ten o seu berce.

Eu sei que ti es o espello galego

nas caricaturas, debuxos escritos.

Vive Castelao, vive Castelao.

Que lle estaría pasando pola cabeza ao pobre do Xocas mentras aquel coro seráfico, do que eu formaba parte, berraba na honra do rianxeiro?. Quero pensar que tan só se entenreceu...

O mundo mal repartido

Agora resulta que Mozart, unha iguana belga, vai ser amputada do seu segundo "membro viril" -que horrible expresión-, pois parece que esta especie está dotada por partida dobre. O pobre animaliño está moi estresado, porque despois de preñar ata a catro femias, quedou en estado -el tamén- de erección permanente, o que lle produciu unha infección, pois os seus penes son retráctiles. Estaremos pendentes da evolución clínica de Mozart, aínda que parece que, de ser amputado, aínda lle quedaría o segundo membro, xa que ambos son funcionalmente autónomos. ¡¡¡¡¡Cantos pagarían por un reposto natural así, aínda sen mediar amputación!!!!!. Por iso é que o mundo está mal repartido, uns tanto e outros tan pouco.

Edilberto volve

Lembraredes que hai uns días falamos aquí de Edilberto Alonso, músico e compositor galego afincado en Irlanda. Non cabe dúbida de que está dotado para a composición e a interpretación, á vez que desenvolve unha impagable labor como cronista da actualidade de Galicia, tal como demostra dende hai tempo. Vén de facelo con motivo do cabodano da morte de Cela, coa canción Las campanas de Iria Flavia, e agora, o xa bautizado como Trobeiro de Galway, dedica a Ana María Ríos, a tamén nomeada aquí perruqueira "D'arcade", agarimosas palabras de ánimo na enxebre composición La sirena de Canicouva, na que tamén lembra ao esteticista consorte, Marcos Dasilva.
Malia que algunhas das estrofas se repiten, hai que quedarse coa esencia xenerosa e com-pasiva que se atopa en cada unha das palabras que compoñen esta extraordinaria peza, na que non faltan recursos alusivos ao folclore galego máis tradicional. A bo seguro, Ana María atopará nos seus versos un estímulo para seguir adiante.
Ben polo noso trobador!!!

Mágoa de entrevistas

Hoxe acabamos de ver nun diario galego unha entrevista que prometía moito polo "obxecto entrevistado", pero resultou verdadeiramente decepcionante e pensamos que, sen dúbida, o tal fracaso -subxectivo, pois é a nosa opinión- veu da man da entrevistadora. A estrutura consiste nunha serie de preguntas breves e insubstanciais, que non deixan marxe para respostas que escapen a ese esquema, e aínda así, o esforzo é notable. Como non é a primeira vez que lemos as opinións do entrevistado, sabemos que algo está a fallar e, a medida que imos lendo, aumenta a nos certidume de que o resultado non podería ser outro, dada a inxenuidade con pretensións naïf de cada unha das preguntas. É unha mágoa que sexa así. Cremos que unha boa entrevista débese ao feliz encontro de dous intelixentes ou hábiles, que é outra forma de ser intelixentes: entrevistador e entrevistado, e cando o primeiro ten máis afán de protagonismo ca o segundo, malo; cando se percibe que non lle interesa tanto a resposta como a formulación da pregunta en si e as posibilidades que pretenciosamente deixa abertas, peor. Supoño que a xenerosidade ou o pudor dos protagonistas, os entrevistados, contribúe a xerar resultados tan pouco felices, porque poida que do contrario, o que acabarían por facer sería erguerse, deixar coa palabra na boca ao "xornalista" e marchar tomar unha cervexa. Hai xente que vive da prudencia allea.

Ás nosas enviadas especiais.

Temos constancia de que as nosas enviadas especiais G. e A. visitan con asiduidade este blog, así que dende aquí envíamoslles apertas agarimosas, cos mellores desexos de que todo estea indo ben, alá por Richmond e Madrid. Ocórresenos que podiades mandar unha pequena crónica e así tod@s @s tevabuenas, que tamén teñen interese en saber como vos vai, poidan estar ao día e saber se vos están tratando ben.

As novidades que por aquí hai, fóra da actualidade allea ao centro, son poucas, seguimos coma sempre, traballando arreo e facendo entre todos que o día a día non nos cargue en exceso. Medieval segue sendo un lugar moi interesante (risas), o dicionario segue a bo ritmo, cos seus concienzudos facedores, que traballan en silencio e sen pausa. Cara o outro lado, a literatura segue explorando novos territorios e non para de parir interesantes publicacións. O café estáse animando outra vez, aínda que vos botamos en falta, o oco segue, a tódolos efectos, baleiro. O lado escuro segue sen luz e os patriarcas honrando a súa fama.

En fin, queremos saber de vós.

Apertas piñeiras.

Rendida homenaxe

Permitídeme, benqueridos tevabuenas, que a título persoal e como parte integrante da fundación deste blog, renda merecida homenaxe á todofacedora deste asunto, a nosa Presidenta de Honra, M. Este espazo xurdiu medio en broma, medio en serio, de aí o seu espírito (mestura de carallada e asuntos serios), a proposta desta muller, e seguro que os asiduos visitantes, colaboradores e cofundadores estamos dacordo en que a nosa cabeza pensante merece unha homenaxe. Dela foi a idea, dela a orientación dos contidos, o deseño, as enquisas, o noso heroe particular... e ata o reloxiño. Viñamos con certa desgana das vacacións de Nadal, fart@s de turrón e volta á casa, coma o Almendro -que xa non sei que sorpresa trae para tanto aspavento sentimental, se xa se sabe que ha volver cada ano- e ocorréuselle a ela activar as nosas neuronas coa creación deste espazo que consultades con fidelidade. O resultado tennos moi felices, recibimos opinións, críticas constructivas e risos, que era a pretensión: rir e facer rir, que neste recuncho atopemos todos un lugar onde deternos un ratiño e saír da rutina ou do problema, aínda que sexa momentaneamente. Malia iso, a nosa intención non foi a de construir un espazo baleiro, por iso tamén apuntamos algunhas ideas para a reflexión. Así que eu, e permítome a licencia, en nome de tod@s @s tevabuenas quero dar as grazas á súa ideóloga, que ten a cabeciña moi ben colocada para todo, para o serio e para a carallada. Posúe un ben cada vez máis escaso e, de estar presente, ás veces viciado, distorsionado, que é o sentido do humor intelixente. No coñecemento persoal que teño dela, aprecio outra virtude, tamén pouco abundante neste mundo desquiciado, que é a sensibilidade, ben distinto da sensiblería. Ela sorrí, sorrí moito e ben. Por todo iso quede aquí, neste tevabuena cada vez más internacionalizado, un sorriso da nosa parte tamén para ela, que ben o merece.

Grazas Meri!!!!!

te va buena con el gallego...

Manda truco as voltas que se lle están a dar estes días á "imposición do galego" nos niveis elementais de educación. Vaia desgraza que terán os cativos se se lles ensina a ler e escreber en galego segundo algúns elementos que pululan por este país. Os pobres dos nenos que andarán por aí sen enterarse de nada serán bastante máis desgraciadiños se seguen pola vida como analfabetos funcionais na súa lingua e se seguen a facer deles persoas sen visión crítica sobre as cousas.

Non vos vaiades preocupar pensando que as "imposicións" veñen só deste lado, que non é así, non. Hai tamén xente polo mundo ousa pedír cousas como a que voz ofrecemos aquí. Na imaxe tedes unha información exclusiva enviada a tevabuena por un colaborador honorario. O texto é un tanto dificil de ler mais non deixedes de facelo que non ten desperdicio. Benvido hotel louxo a este espazo de miserias humanas de tevabuena!

Santiago Rouco, intérprete multifacético

Incorporamos un novo nome á lista de grandes artistas que inauguramos hai uns días, e é o de Santiago Rouco, intérprete galego e multifacético de éxitos como Oye Niña, Negrita Bombón ou Eres como una provocadora. Comprobamos que se move con igual destreza na cumbia ca na ranchera na salsa ou no pasodobre.

Non imos desvelar as sorpresas que se agochan en cada unha das súas interpretacións, tan só vos deixamos aquí unha mostra gráfica que agardamos sirva para dar a coñecer a este intérprete, como os demais xa mencionados, inexplicablemente pouco recoñecido.

Se botades en falta a alguén digno merecedor de engrosar esta nómina tevabuena, non deixedes de comentalo.

A nova embaixadora galega?

Dixo, comentou ou rumoreou a perruqueira "D'Arcade" que vai estar representando a Galicia na feira internacional de turismo, Fitur, deste ano. Así o declarou na entrevista que publica La Voz de Galicia, onde tamén di que se lle dá tempo, que non é seguro, irá conceder unha entrevista ao posto de Mexico na feira, e iso ata nos parece máis lóxico, porque se se nomea aquí tanto ultimamente ao país do maguei, para ben ou para mal, case é "mérito" seu. Agora parece que hai que supoñer que se trata dunha autoinvitación, pois dende a Xunta negan terlle participado tal convite. Home, so faltaba tamén, que con fondos públicos -porque ao final a revista da que foi sonada portada mércaa cada un cos seus cartos- lle pagaran viaxe, estancia e dietas á susodita. Ben vistes que neste blog non entramos na polémica da Interviu -"Nunca una portada (sic) fue tan celebrada"-, alá cada quen co seu corpo, pero isto último, de confirmarse, si sería para porse serios. Que vaia a programas, que cobre por iso, que se poña en bólas, que faga o pino se quere, pero non cos nosos cartiños. Parece ser que a Embaixada española en México lle facilitou no seu momento un avogado, pero non llo pagou, nin tampouco as probas periciais que lle esixiu a xustiza, só faltaba agora que a administración pública galega lle pagase as vacacións e, o que é peor, a erixise en embaixadora de Galicia onde queira que sexa. Ata sería lóxico que promocionase as ostras de Arcade, pero non como imaxe da denominación "Productos de Galicia". O que está claro é que a esteticista en cuestión é galega como podería ser do Val do Pas, así que non representa máis ca a ela mesma, do mesmo xeito que nos parecen esaxeradas esas mostras de dor patriótica dos seus conveciños, porque por non representar, non repesenta nin á vila pontevedresa, eso si, vaia por diante e sen ironías, que o dicimos con todo o respecto.

O cigoña ten móbil

Parece ser que existe un teléfono que axuda a ter fillos... Non o credes?, pois si, a firma Mitsubishi Electric deseñou unha nova función "biorritmo" que instala nos seus teléfonos móbiles para que aqueles que non saben cando teñen que poñerse exactamente ao asunto, sexan avisados polo aparello no momento idóneo para que o acto sexual sexa "máis rendible" en función do ciclo menstrual da muller. Do que non fala esta noticia é dos posibles efectos secundarios: de se no caso de que o fillo saia máis feo ou menos listo, existe a posibilidade de demandar e sacarlle á empresa patentadora unha boa tallada en concepto de indemnización -de menos lle fixo deus o rabo ás cereixas, que se di na miña terra-, porque a empresa é, obviamente, ianqui; de se o aviso do teléfono -non se especifica se soa ou vibra, esto último aínda algo axudaría a pórse en situación- é proba que xustifique o absentismo laboral, porque se soa, digo eu que haberá que saír correndo na busca de quen fose elixido como pai da criatura. Bueno, diso non sabemos nada, pero se alguén se decide a compralo, que nos conte se resulta e así podemos dá-lo aviso neste noso recuncho. Ánimo para tod@s @s que tedes instinto e queredes enche-la casa desas pequenas feras...

Os xenios da música IV

Seguindo coa serie que levamos nestes días de xenios da música prestamos agora o espazo tevabuena para o recordo dun grande artista coruñes: Cañita Brava, veciño do barrio dos Castros e habitual do RicoRico que nos deleitou longamente coas súas actuacións en El Semáforo de tve e que aínda de cando en cando nos pega un recital pola cidade. Aquí vos vai o resultado do chat que fixo na Voz de Galicia hai algo máis dun ano.

• Un saludo a todo el público de Galicia, principalmente de A Coruña y de Arteijo.de onde sacáche-lo nome?

• El nombre de Cañita viene de cuando actuaba en la verbena de Os Castros, en la verbena de La Coruña. Me llamaron porque cantaba el merengue Caña Brava. Era una canción en la que mezclaba letras de otros. Yo escuché una música de Caña Brava y me puse a componé la letra pero no era como la de ellos, era mejor porque compuse la del Molino en la carretera y añadí Caña Buena. No quería que fuese copiada sino componida.

Como empezaches no showbusiness?
• Cuando salía en el programa de televisión, he compuesto canciones en inglés, en chino, en árabe, en alemán y en ruso. Cuando Chicho Ibáñez Serrador me pidió que cantase la inglesa fue cuando salté al estrellato. A mi me gustaba más la del Merengue Caña Brava pero me pidió que la dejase para más adelante. Pero el que realmente me descubrió fue el empleado de Chicho porque vino a la casa del representante y como él dijo que tenía bastantes canciones se lo dijo a Chicho. Y éste dijo: Traelo que me conviene

¿Qué tal paga Segura?
• Eso no lo contesto pero lo que digo es que para el reestreno del jueves de la peli tengo la ambitación allí pero no me paga el vuelo, ni el hotel ni la cena. Eso, son 310 euros si vas en avión y 240 si vas en coche. Al no tener no puedo ir. Pero en el reestreno de Torrente 1 me lo pagó, ida y vuelta

te costo mucho aprenderte el guión? eres mi heroe un saludo desde ronda de nelle, manuel
• No me costó trabajo pero en Madrid se tuvo que repetir varias veces mi escena porque pasaba un coche por allí. Yo no puedo decir mi frase porque sino riñe Santiago Segura.

Ahora que eres más cinematográfico que nunca... ¿hay más féminas en tu vida?
• Bueno, hay amigas. Desde que salí en el Semáforo tengo muchas amigas. Pero antes de salir en la tele tenía 2 amigas: Susana y Rebeca, era el nombre de ellas. Quedaban conmigo e iban a la discoteca. Pero con las nuevas aún no salí, de momento. Una chica que no conocía me dijo que me iba comer per la simpatía que tienes. Yo le dicía: no cabe la menor duda. La hice reir con la frase: arde la troya

Tes máis papel nesta terceira entrega de Torrente do que tiñas na primeira?
• Bueno, en Torrente salí una vez con la frase: Si quieres un cocidito para chupar los dedos. Y después yo le dije: este barrio parece una pesadilla de chino por todas las partes. Y abrieron un rectaurante nuevo a la esquina. Y ahora, en la nueva, salgo dos veces pero no puedo dicir el guión porque si lo dicimos ya no tiene mérito. Ya me lo dicía la gente.

Ahora que están tan de moda... ¿se ha planteado protagonizar algún musical?
• Sí yo bailo en las canciones que tengo; principalmente, la nueva novedad del año pasado que es la Chica eramorada del twist. Y bailo. Y tengo una cortometraje que fue al festival de Cannes pero aún no me llamaron. Se llama Los Invasores y ahí trabajo como detective-crime. Hago de detective con maletín, un revolver y las gafas. Y con un sombrero, gorra o parecido en la cabeza. Y mi frase es: Suelta la chica y después le digo: sino viene con la chica iré yo a buscarla al camarote.

Cañita, ¿le gustaría entrar en la Academia de OT?
• No puedo entrar porque, claro, lo quieres más joven la gente. Quieren de veintitantos años y daquela no se puede hacer y ahora yo en noviembre tengo que quitar unas novedades importantes. Estoy creando una canción: La chica de la plaza del rock. Es una canción que tiene marcha y toy componiendo también La Gaseosa, la revoltosa. Pero aún la estoy componiendo porque aún tengo que poner la letra de la gaseosa y no la puedo poner hasta que se vayan los papeles de Torrente.

Gústame a túa música (é certo) e gustaríame saber cales son as túas influencias artísticas?
• Antes de salir en el programa cantaba otras canciones copiadas y ahora compongo. A mi me gusta todo porque quiero dale gusto a toda la gente, por eso me llaman el polifacéctico porque hago de todo. Y además del rock y del twist también hago otras canciones con las que doy la novedad.

aspira a ganar un oscar?
• Yo aspiraba, claro, pero si sales dos veces en la película, es poco. Tenía que salir más porque la gente quedó con la boca dulce de la primera y la gente de La Coruña llamándome fenómeno, maestro, cray, de todo. Yo le pidí a Segura componer una canción de la película para Torrente 4, para cantarla yo dentro del cine.

¿Cómo es tu relación actual con Failde?
• Failde no está porque desapareció para siempre. Una persona me dijo que murió. Era un buen señor pero cuando salía conmigo a cantar no entraba conmigo, salía depués de atrás. Era para hacer reir a la gente, para hace ópera, para hacer: AHAHAHAHAHAH. Nada más.

¿Cuanto costaria traerte a una fiesta particular?
• Depende de los sitios que sean. A un piso particular, privao, si hago pases de baile de 40 minutos y sin llevar el equipo sonido son 200 euros. Si va con gente músico entre 450 y 600 euros. Menos, los rectaurantes que es menos dinero. Podía salir 300 euros.

cuando se presentará a alcalde de La Coruña?
• Yo?, presentarme de alcalde?, yo no. Yo no quiero ser alcalde.

De quien eres? de ZP o del Botellin?
• De la política no me gusta opinar porque siempre que apuesto por uno, sale mal. Te voy dicir una cosa: el único que era buen presidente es el que está enfermo. Con Adolfo Suárez no me faltaba un duro en el bolsillo y ahora me falla. Por eso no puedo opinar.

Con quien te gustaria hacer una película?
• Me da igual. Puede ser con el Iglesias o con el otro. Me gustaba más hacerlo con un americano, con un tipo parecido a Clin Eastwood. Mi escena ideal sería una en la que secuestran a una chica y yo corro atrás de los secuestradores.

¿De qué equipo eres? Coméntanos como lo ves
• Bueno yo soy del Deportivo y hay otro equipo que no lo quiero dicir. Yo me debo a la música, a la canción y tengo que estar de acuerdo con todo el mundo. Como me dicía una amiga: Qué bueno eres Cañita, eres un pedazo de pan.Cañita

¿Pudiste tener coche?”
• Pude tener pero no quiero. Me gustan los coches y eso, pero puede haber muchos accidentes.

É verdade que sabes idiomas?
• Sí, yo entendí porque estuve hablando con algunos y explicándole las letras y cómo tenía que hacer. Estuve hablando con un inglés y un marroquín. Yo le daba la explicación, cómo tenía que hacer para componer las canciones. El ruso también lo sé. Lo aprendí porque sentí alguna canción que cantaban por allí. Yo le preguntaba a un ruso cómo se decía una palabra y cuando me la decía, yo ya la ponía en la canción. Y ya sé.

como se sabaorea la fama
• Ser famoso está bien. Se está tranquilo pero cuando salía fuera de La Coruña me empezaron a agobiar y un día que estaba cenando, había fuera a tope de fans y tuve que ir atrás del comedor para que no entraran. Pero ahora, toy tranquilo.

Cañita ¿crees que se te está dando el apoyo que un artista como tu se merece?
• Sí, tengo apoyos. Amigos que están buscando actuaciones por todos los sitios.Hola Cañita tienes que salir más en la tele eres el mejor

¿Te has planteado la posibilidad de componer un nuevo himno para el Depor?
• No, de momento no compuse ninguna canción del Dépor porque, claro, el equipo no está reforzado y tienen tres chavales que están lesionados y no juegan. Mientras no estén recuperados y jueguen bien, no compongo la canción. El título de la canción sería: El Dépor es luchador imbatible pero no tengo las ideas fijas.

Aquí concluye el encuentro...
• Adiós a todos los gallegos y españoles. Volveré.

O Príncipe Gitano (In the ghetto)

E seguindo coa nosa serie de artistas inxustamente descoñecidos, presentamos nesta ocasión ao Príncipe Gitano. Creo que paga a pena que vexades e escoitedes a súa versión da canción In the Ghetto, que popularizara o finado (ou non) Elvis Aaron Presley. Ademais da singular dramatización, esta peza mostra un claro e representativo exemplo do nivel medio que a educación regrada deste país acadou para as linguas estranxeiras. Compárese a primeira estrofa orixinal coa foneticamente modificada polo artista valenciano.

As the snow flies An de snou frai
On a cold and gray Chicago mornin' and de colei grei Chicago
A poor little baby child is born mun beby beibi Charlis
In the ghetto morlisde In the guetto (In the guetooo)
And his mama cries An de jar mama crai
cause if there's one thing that she Cosinifi guan sido sido ni
don't need modrili
it's another hungry mouth to fee yian grin monfi
din the ghetto. in de gue e to.

Tevabuena internacional

As persoas que integramos o equipo de tevabuena estamos realmente satisfeitas da boa acollida que está a ter o noso blog, que xa foi visitado máis alá das fronteiras do noso país -cada un que as sitúe onde más lle conveña-, pero botamos en falta más opinións e comentarios, que sen dúbida serán ben acollidos. Gustaríanos coñecer a identidade ou pseudoidentidade dos nosos asiduos visitantes canarios, valenciáns, norteamericanos, ingleses ou galegos. Non reclamamos os datos que figuran no seu documento de identidade, pero si un sinal das súas impresións sobre os nosos post, ás veces tan surrealistas como incomprensibles, pois hai numerosas referencias persoais, guiños cómplices, etc. Somos conscientes porque é unha proposta absolutamente deliberada, premeditada e incluso alevosa. Así que vencede calquera atisbo de timidez. Queremos contar con vós.

No país dos coloríns

Ai! Pobre de min! Viña eu tan tranquila o sábado pola mañá da miña academia cando me crucei con algo que me fixo pensar que estaba alucinando. O meu bus de toda a vida, o número 11, o primeiro que collín acompañada e soa, o que me levaba ao centro e á praia... Pobriño meu bus que, a pesar de caro coma un demo, me segue traendo a casa cando non quero andar máis porque xa non é vermello. Agora temos na Coruña unha estupenda flota de buses noviños e ecolóxicos mais xa non son vermellos. Crin que serían todos laranxas (como o meu renovado 11) mais a web axudoume a descubrir que non, que son buses multicolores os que asaltan a miña cidadiña. Pobres de nós, Paco vaise a até o vermello desaparece das rúas. Deixovos as dúas fotos para que comparedes entre a nostálxica imaxe de sempre e o repertorio multicolor e castelán de agora. Á Coru só lle falta que a "Feira de Abril en A Coruña" sexa cada ano e non cada dous para ser la ciudad de la alegría e para que se note máis que os cans ben lle imitan aos donos e todo o que muda por aquí no fondo é que a xente se vai faguendo maior.

Edilberto Alonso

Iniciada a serie de glorias a recuperar venme a cabeza o home da "Oda a Quintana", Edilberto Alonso. Así que decido visitar a súa web e alí me atopo con que a obra segue viva e en progresión xa que existe un videoclip da famosísima cantinela. Edilberto, natural de Curtis mais emigrado en Irlanda, rende así a súa homenaxe a Quintana (quen seguro que, como pouco lle debe a vicepresidencia a esta impagábel publicidade) mais non deixedes de botarlle un ollo a outros grandes ghits como Love is life ou a grandísima Maixkenunka, onde o xenio creativo deste cantautor volve a dedicarse a un tema reivindicativo.

Este Carraboujo pensa, porén, que o Pichichi musical, protagonista do post anterior é o gran xenio musical do país e unha figura a reivindicar; mais como tod@s podedes ver non esquecemos outras aportacións á historia da música galega contemporánea das que intentaremos ofrecer novas mostras proximamente.

Pichichimusical

Había tempo que sabiamos da existencia deste músico e letrista da zona de Compostela, pero hai pouco descubrimos a través dunha páxina web máis datos de interese: quen é, onde vive, estilos, influenzas e incluso se poden escoitar algunhas das súas cancións. Entre os seus éxitos atópanse composicións como Love, love, love, Que pasada de follón ou Himno atinado.

Ás veces abonda con que rule esta información para que estes artistas descoñecidos dean o salto, así que aí queda a referencia para tódol@s curios@s que queirades saber máis sobre este músico e a súa obra.

hai lugares tan desexados aos que unha nunca poderá ir!

As veces soñamos con lugares mais é difícil chegar a eles. Os lugares soñados quedan na nosa memoria como un desexo constante. Pensamos sempre que un día poderemos chegar a eles mais o destino non xoga ao noso favor.

Será tan difícil acadar o noso soño?

De ti depende, querida M.

Seica volve, si, mi madriña!!!!

Ver a noticia na prensa: La voz de galicia. En fin, os comentarios deixámosvolos a vós.

Quero ser rabuda!!!

Temos una compañeira, ben querida por nós, que quere ser rabuda. Si, si, quere selo, e cada día se esforza en mostrarse coma unha muller rabuda. O caso é que ao ser premeditado, xa non resulta crible. Cando quere ruxir fera, logo escacha a rir, cun riso franco e aberto, encadrado nun rostro anxelical, de eterna nena con intelixencia adulta e espíritu mozo -quen dera todas esas cousas xuntas que ela ten!!!!. Ao comezo case me engana, e moitas veces pregunteime se en verdade sería rabuda, pero non o é. Eu lamento contradicila, pois mira que en xeral aínda andamos dacordo, pero nisto non, non es rabuda, así que non insistas.

Agora, cando lea este post, ha facer que se pon rabuda outra vez. Naaaaada, nin caso. Pero mira por onde, un día a compañeira píntega chamoume "borde" -engadiu un calificativo polo medio, que prefiro omitir- e eu pareime a pensar en se o sería "a serio" ou en realidade quería selo. Tampouco sei se borde e rabuda son case sinónimos, así que ao mellor non estabamos tan en desacordo e eu, algo, tamén quero ser rabuda.

Mi Buenos Aires querido...

Confiamos en que nos leas dende M., onde agardamos sigas cos teus traballos e, por que non, botándonos un pouco de menos.

Este saudiño vai para G. que nos deixou -aínda resoan os ecos do seu acento porteño: "En caravana los recuerdos pasan con una estela dulce emoción. Quiero que sepas que al evocarte se van las penas del corazón"- un moi grato recordo do seu paso por aquí.

Se non foras medio galega, case xa dabamos por perdida a oportunidade de vernos de novo, pero confiamos en que esta terra tire de ti e volvamos rir coa traxicomedia do "poshito", compartir un mate contigo e algunha copiña por Compostela, aínda que sexa ao rebufo do noso galán.

Agardamos novas túas.

Apertas de tódalas especies piñeiras.

Benvidas e adeuses.

Cando tentabamos mitigar o efecto das despedidas co anuncio das novas incorporacións, neste día cor gris compostela, recibimos a noticia doutra marcha inminente, esperada pero non desexada, que é a da nosa compañeira A. A súa elegante e discreta forma de chegar e estar, non nos foi indiferente: o xesto amable, o sorriso sempre disposto, o paso silencioso, a mirada esperta, a curiosidade como signo inequívoco dunha intelixencia ben manexada. Agora voa, tamén con voo silandeiro, pero con anuncio de retorno. Dende este recuncho ciberespacial, estaremos vixiantes agardando novas desta aventura, e novamente dispost@s para recibila ao regreso do que desexamos sexa unha experiencia grata e proveitosa. Un océano polo medio non dá para o esquecemento.

Sorte, A.!!!!

Animaliños do mundo

Hai polo mundo moitos animaliños curiosos. Algúns deles están máis relacionados coa nosa vida cotián do que puidéramos supor nun primeiro momento. Sirva este post como homenaxe a dous recén chegados ás nosas vidas que, como non, chegan para quedar con nós.

O primeiro deles, coñecido entre nós desde hai uns meses, é a benquerida galiña piñeira (na foto en estado de pitiño); nunca ben ponderada nas horas do café. Benvida de novo entre nós, galiña piñeira, oxalá non te extingas porque nunca antes soubéramos dunha galiña que puidese voare fose tan xeitosa coma ti.

O segundo é un recén chegado mais estamos seguras de que en pouco tempo ha de facerse cun oco nos nosos corazóns te va buena. Benvido tamén, pois, gato pinheiro, especie inmóbil que se dedicará a decorar as nosas paredes ao que apreciaremos tamén aínda que non sexa tan bonitiño como a nosa queridísima galiña.

A unha compañeira entrañable.

Queremos lembrar hoxe aquí a unha compañeira entrañable, adiantándonos así a calquera forma de despedida, que non o será, pois estamos convencidas de que non é preciso, pero xa ela anda con esa teima inevitable nestes días do novo ano.
Botaremos en falta, eso si, o día a día, a súa humanidade "a pé de obra", esa boa vontade espontánea que lle sae do máis fondo da alma.

É, dicímolo aquí, unha persoa boa, desas que cada vez abondan menos, unha muller de sentimento fondo e puro.
Tevabuena réndelle así unha homenaxe in praesentia, que é como se deben render os tributos merecidos, os gañados por méritos propios.

Novos camiños se lle han abrir despois desta etapa, e serán, abofé, sendeiros agarimosos, coma os das terras ourensás que a viron nacer. En nós queda xa a súa pegada.
Querida M, querida compañeira, non nos imos despedir de ti porque non marchas, só agardamos que estas palabriñas che cheguen en forma de gratitude pola túa compañía.

Manías persecutorias

O noso xeneroso e benquerido compañeiro I. L., á sazón atinado crítico literario, remítenos a un artigo que queremos compartir con tod@s vós. Aquí vai un adianto, pero podedes velo íntegro en http://revista.libertaddigital.com/articulo.php/1276232790 (por se a alguén precisa máis datos, o editor da revista da que se extrae o artigo é o inefable Federico Jiménez Losantos).

El diario El Mundo se hacía eco recientemente (29-XII-2006) del penúltimo ataque perpetrado en Galicia contra los derechos lingüísticos que la Constitución reconoce a los españoles. Los hechos, sintéticamente, son los siguientes: se ha abierto expediente disciplinario a varios profesores de la enseñanza pública no universitaria por redactar la programación de su asignatura en castellano, la lengua española por excelencia.
La Consejería de Educación del Gobierno nacionalista-socialista gallego (en manos del PSOE) considera que esos profesores son sancionables por incumplir un deber establecido en la normativa lingüística. La Consejería ha cedido así a las presiones que un minúsculo pero muy activo grupo de la órbita del BNG, la Mesa Pola Normalización Lingüística, lleva haciendo desde 2004 (con el poder autonómico aún en manos del PP). La referida Mesa ha denunciado a la Consejería por "negligencia", al no cumplir ésta su obligación de velar por el cumplimiento del Decreto 247/1995, del que luego se hablará. Pero ¿es ésta, verdaderamente, la normativa lingüística gallega?

Precisamos da vosa opinión para constatar que é unha ampla maioría a que se arreguiza ao saber que estas mentes anda ceibas por aí. Así quedaremos tranquil@s.

Propósitos e desexos...

Algún día no ano ten que ser, así que aproveitamos o de noiteboa ou o de reis para agasallar aos seres máis ou menos queridos, para buscar, no mellor dos casos, aquelo que sabemos que un amigo ou familiar desexa dende hai tempo, ou tamén para vingarnos en forma de presente de quen nos agasallou en datas pasadas coa cousa máis fea que puido atopar. O caso é que estas datas próximas pasadas tamén son as dos bos propósitos e formulación de desexos. En tevabuena pedimos que vos animarades a colaborar e alguén -a nosa querida píntega- xa nos cumpriu o gusto. Agardamos máis, que sempre nos sabe a pouco...

Sexsymbol 2006

Nós seguimos, aínda que vós sexades reticentes a colaborar, con esta mestura de carallada e asuntos serios, neste caso aí vai a proposta para elixir ao sexsymbol do 2006. Hai que mollarse, eh?

Diarios independentes....

Lemos nese xornal que se anuncia como "Diario independiente de información general", a seguinte noticia baixo o titular "El presidente pierde la iniciativa":

Cinco longos días despois de que ETA dinamitara cunha potente furgoneta-bomba o«proceso» polo que tanto apostou, José Luis Rodríguez Zapatero achegouse a consolar aos familiares dos desaparecidos, que so escoitaran a súa voz por teléfono. Eso si, o presidente do Goberno non se decidiu a abandonar o seu «retiro» vacacional en Doñana ata que viu como o líder do Partido Popular, Mariano Rajoy, pisaba onte mesmo a primeira hora da mañá a «zona cero» de Barajas e ofrecía a súa axuda e solidaridade aos familiares de Diego Armando Estacio e Carlos Alonso Palate. Estes últimos recibiron a media tarde a noticia que temían escoitar desde había máis de 100 horas: os servizos de rescate localizaran o corpo do mozo ecuatoriano.

A noticia continúa, na mesma liña de "obxectividade". Convidámosvos novamentes a deixar neste espazo os vosos comentarios.

As despedidas sempre son tristes...

Acompañando á foto que serviu de despedida do ano e como estamos no tempo en que máis cartas deben escribirse, aquí vai a cartiña que Sir Paco nos dirixiu a todos os coruñeses e coruñesas, sus quiridos ciudadanos, cando nos abandonou.

Curuñeses de tudo el mundo:Nu lloreis.

Comprendo vuestra pena y vuestra tristeza pero necesito que también mi comprendais a mi. Por eso us escribo esta carta, que no es una dispidida. Es un good bye.No quiero que pinseis que abandono a su suerte la ciudad que os he construido, el hijo que durante todos estos años he estado criando. No. No cambio la Domus por el Domund. Simplemente evoluciono.Tenéis que comprenderme. Después de casar a los hijus, de dejar mis negocios en buenas manos, de haber trufado La Curuña de ubeliscos, puertos exteriores, paseos marítimos, banderas, parkings y museos y de haber ganado seis veces por goleada el orgullo di ser califa… digo… alcalde… ¿que mi resta por hacer? De aquí a Cucharedo ya está todo edificado.Podría ser ministro, ya lu se. ¿Pero ministro dil gobierno de la homosexualidad? También podría aspirar a la Junta de Galicia, pero… ¿yo cunselleiro? ¿al lado de esos párvulos políticos? Tiniendo que discutir con Torito, con Angel Quintana, con el chico nuevo dil PP. Di ninguna manera. Si la ONU ya está reservada para mi amigo Tony Bleeeer, ¿qué me queda? La respuesta te es sencilla. Queda la verdadera política. Aquella que se escribe desde hace siglos con letras de oro, sangre y cicuta. La política vaticana. Dejo la la liga y mi voy a la Champions Clerum.Viviré en un palacio que ni el del Parrote. Los romanos le llaman Palacio de La Spagna (us dais de cuenta, ¡La Spagna!), tomaré cafés con los monseñores en la rua Condotti y pasearé con la curia tocado con mi jipijapa.No tenéis porque priocuparos. Aquí os dejo a Javier Pomada, mi quirido Iznogud. No tiene mi sexapil, pero también es curuñés hasta las cachas. A él le encomiendo la aburrida tarea di seguir ninguneando a los sparrings del PP y al maleducado de Quique Tello. Y a seguir engrandeciendo La Ciudad.Ahora que me voy quizás mi queráis hacer un monumento. Me gustaría uno al lado de la Virgen del Carmen, pero discreto, en mi estilo, dando entrada al puerto con un pie en el Parrote y otro en los Castros, como el Coloso de Rodas.Pensaré en vosotros desde el Vaticano. Ya me estoy viendo allí enfrentando, ¡por fin!, retos a mi altura. Nadaré entre las conspiraciones vaticanas como mujo en la Dársena. Quien no se daría cuenta di mi ventaja táctica cuando, en medio de una intriga cardenalicia, me cachen en las escaleras de las catacumbas de San Calixto, ¿como sabrán si subo o si bajo?Hablando di catacumbas. Ahí tenéis la prueba de cuanto me necesitan en el Vaticano. Siglos y siglos acumulando peronés y maxilares en grutas de varios pisos bajo la Plaza de San Pedro, todo sostenido por firmes columnas de granito... ¿para que? ¿para que las ratas tengan donde guarecerse? Ahí encajaba que ni Dios un aparcamiento subterráneo, ¿verdá?.Y es que eso es lo que pretendo. Exportar el modelo de La Curuña a El Vaticano. De ciudad-estado a ciudad-estado. De acuerdo, allí va ser difícil construir un paseo marítimo y Obelisco ya tienen (les falta el segundo con lucecitas). Los aparcamientos serán la primera fase, y después… ¿os habéis dado cuenta del la cantidad de terreno sin edificar que tienen en la Plaza de San Pedro? Bien recalificado ahí caben lo menos diez mil viviendas de precio libre y sobraría espacio para alguna vivienda social.Diréis que eso no es tarea de un embajador, pero ya supondréis que la embajada es solo un peldaño.Y es que aunque los curuñeses digais que mi parezco a Rober Diniro, mi mujer siempre me dice que a quien realmente me mito… es a Anthony Cuin.

Que Dios os bendiga a todos.Sir Rober Diniro

A boneca Leonor...

Entendemos que a útlima imaxe que vos ofrecemos puido causar máis temor que inspiración, pero a falta de poucos días para que cheguen os reis, suxerimos esta outra. Que saibades que está a piques de esgotarse unha vez máis, así que. se vos interesa, rectificade a carta, que aínda estades a tempo. Aí queda eso...!!!!!