FELIZ 2008!!!!!!

Remata o 2007 e comeza un novo ano.

Cos nosos mellores desexos,

O equipo do Tevabuena.

BO NADAL

O TEVABUENA DESÉXAVOS A TOD@S

UN FELIZ NADAL!!!!!

Precaución, amigo condutor...

O afán dos medios de comunicación por facernos dar un chimpo matutino non ten límite. Hoxe á mañá liamos un titular "Arxentina conmocionada...", claro, era para pensar que dimitira a nova Presidenta, Sra. de Kitchner (a relación de pertenza adoptouna ela, non nós. Viva a liberación feminina!!!), que rebordara un río, ou que se producira un terremoto grao sete na escala de Richter, pero non, o motivo da tal conmoción foi a divulgación das fotografías sexuais de seis mestras e un chófer. O suposto "escándalo" saíu á luz cando a noiva do condutor atopou no computador deste imaxes de sexo explícito gravadas coa cámara do seu teléfono móbil. Despeitada, decidiu publicalas e revelar de paso a identidade das seis mestras "implicadas", cinco delas casadas (ui, ui, que fuerrrrrrrrrrrrrte!!!), que xa sairon ao paso: unha dicindo que a culpa era da moza do chófer por andar metendo o fuciño onde non debía; outra, que nunca creu que esas imaxes poderían ser accesibles para alguén, agás para os protagonistas... E nós concluímos que o medio no que os individuos nos movemos algo debe ter que ver. Neste caso parece evidente que o lugar onde se produciron os feitos, chamado "Pago del deseo", debeu influír no aumento da libido dos seus protagonistas. Ou poida que sexa o clima, a xulgar por outra das noticias relacionadas: xa noutra ocasión se viran publicamente imaxes dunha orxía, desta vez, eran alumnos e profesores dunha escola. Resultado: 27 despidos para os docentes.

Cosas veredes, amigo Sancho!

Habelas hailas?

Imos ver se damos desconxelado as tripas do tevabuena, e, de paso, espabilamos nós un pouco, que vai moito frío e estamos a piques de rematar o 2007.

Alguén do noso contorno máis próximo, e ante a falta de novos post, preguntábanos se estaba cerca o pasamento do noso blog. Non podemos dar unha resposta exacta, poida que sobreviva ao ano que remata e é posible que dure aínda algo máis. Nós, vontade, temos, o caso é que nos dean os folgos para alongarlle a vida.

Ante tanta noticia desgraciada: asasinatos, accidentes de tráfico, guerras, atentados..., que non perdemos de vista, porque non hai que afastar os ollos do que sempre está aí, cruzando a rúa, na vida do veciño do segundo, na da familia dun amigo e até na propia, acabamos afacéndonos a tanta desgraza xunta. Comemos máis ou menos tranquil@s mentres vemos os telediarios, ao tempo que nos vai pasando por diante a imaxe dun atentado suicida en Irak ou Afganistán, o choro desesperado dunha familia que sofre porque perdeu a alguén querido a mans dun tolo asasino, de nenos que morren de fame mentres profesionais de medio pelo gañan millóns de euros ao ano. Acostumámonos, en boa medida, como mecanismo defensivo e tamén como fórmula para non complicarnos demais no noso quefacer cotián. E así vai pasando todo até que toca e non é que sexamos especialmente pesimistas, é que nunca se está libre, tanto do bo coma do malo. Somos os galegos escépticos ante a boa fortuna, será por iso que non atraemos á sorte millonaria que fai estourar botellas de cava cada vintedous de decembro noutros moitos lugares. Somos desconfiados co destino favorable: "Non hai dúas sen tres", "As desgrazas nunca veñen soas", "Non hai mal que cen anos dure, nin corpo que o resista"... Somos máis supersticiosos ca crentes positivos. A superstición conleva sempre un pouso de negatividade, que mesturada coa compoñente relixiosa que soe acompañala, dá un cóctel pouco xeitoso cando te deixas levar por esa máxima de que "o que está para ti, ninguén o leva". Podemos mudar a nosa sorte, se ben semella que hai xente con estrela e outra estrelada, e non nos referimos a eses hábitos de levantarse co pe dereito, evitar que sexa o esquerdo o primeiro que pousamos ao saír á rúa, fuxir dos gatos negros ou evitar pasar por baixo dunha escaleira. Vivir pendente desas cousas ten que atraer, necesariamente, á mala sorte. E nós confiamos en todo o contrario. Se o próximo sábado non temos nada especial que celebrar, que sexa polo menos, que seguimos aquí, un ano máis.

Aproveitando que...

A partir desta ponte que acabamos de rematar, comeza a conta atrás para o Nadal. Aínda quen máis aborrece os adornos recargados, os excesos de cor, os brillos, en fin..., pode acabar poñendo na casa ou unha árbore de nadal ou un deses nacementos con musgo natural e regatiños de papel de prata, xa por non falar deses papanoeles trepadores, que colgan dos balcóns, ou aqueles que, cando vas entrar nun establecemento público, comezan de súpeto a cantar unha cancionciña en inglés, pondo a proba a resistencia do teu corazón.

E aínda o que máis molesta é esa especie de espírito altruísta e xeneroso, todos de bo rollito e "hai que riquiños somos tod@s". Poiiiiiirrrrrrrrrrrrrrr non, somos como somos doce meses ao ano, que a orixe do Nadal é relixiosa, non nos enganemos, é nós aproveitamos a excusa para enchernos de todo o comible e o bebible, mentres outr@s pásanas putas polo mundo adiante. Se non se cre, non hai nada que celebrar, pero coma sempre, subimos ao carro cando nos interesa e baixamos cando nos convén. E tod@s a mercar: comida, bebida, agasallos varios, até acadar o gasto medio por familia nestas datas, uns oitocentos euros. Non é unha barbaridade?

Igual non era mala idea parar e pensar un pouco no mal repartido que está o mundo, e deixarse de papanoeles e caralladas.

Seguimos, de momento

Desde a veciña Pirámide pedíannos que non pecharamos. Ao mellor demos unha imaxe semellante á que, con todos os nosos respectos, tivemos do fenecido Cerrepiache, que non volveu dar sinais de vida.

De momento, aquí seguimos, aínda que andaremos de ponte e logo co Nadal, así non seremos tan "constantes" como até agora. Con todo, querid@s tevabuenas, non é doado co comité editorial espallado por Galicia adiante, e na sede principal, unha soa persoa. Falta tempo para atopar algo que dea para parir un post. E tamén, por que non dicilo unha vez máis, fáltanos o ánimo. Son moitas -e máis serán- as ausencias. O Tevabuena naceu cun espírito concreto, que agora perdeu boa parte do seu sentido. Moitas das "curiosidades", desas cousas que necesariamente tiraban da expresión que nos deu nome, xurdían da lectura colectiva da prensa a primeira hora da mañá e de conversas varias. Esa actividade morreu. Agora seguramente traballamos un chisquiño máis, pero pode que tamén peor, porque nos falta aquela chispa do encontro diario, dos risos a calquera hora, do café con pitillo antes de sentarnos diante do computador, da Qué me dices! co seu horóscopo e a sección "Amigos", das Patatotas...

Nada diso é xa posible coas ausencias do noso carioca A., da inesquecible M. (Cartelle), da nosa editora S., da sorrinte terminóloga M. J., da nosa insustituíble Presi de Honra, da xenerosa mariñá M., e agora, do sempre solidario companheiro I. Non sei queda alguén por aí, será por necesidade e non por esquecemento que nos quedara no tinteiro.

Xa nin café facemos ás once e media. Total, somos tres. Nun ano, sete persoas é moito marchar de "diorbendito".

Antes diso, iamos descansando as nosas iras uns nos outros. Compartiamos amais das patacas, parte dos nosos días e non é doado adaptarse. É moi difícil chegar aquí e non sentir as faltas, ter as mesmas ganas de comezar os luns ou volver das vacacións, porque agora só atopamos o que menos nos gusta de todo isto, aquelo que antes iamos levando e agora pesa demais.

E iso faise estensivo ao Tevabuena. Seguiremos mentres poidamos, agora si, se marchamos hai que facer unha festa. Agora que o pensamos, ao mellor non era unha mala idea: facer un encontro non virtual carrabouxo-piramidal.

A ver se remontamos

Arredemo, e logo non imos saír desta depresión post marchas varias e significadas???

Pois temos que facer o posible, porque isto ponse feo, feírrrrrmo. Mágoa que non estean as cousas para correr, que se non, iamos liar os bártulos e saír pola porta cantando por exemplo..., a ver, "Juntos, como hermanos, miembros de una iglesia (e que isto é bastante secta), vamos caminando al encuentro del Señor (atrás del levamos tempo, pero é fuxidío o tal home, e non quere escoitarnos)".

Se alguén suxire outra cousa, que nos escriba (a nosa editora S. ha ter unha versión libre desa coñecida súa que é especialista en tal materia).

Comezamos, pois o outro era unha ensoñación, por facer unha listaxe de "paliativos" e desexos:

-Vén a ponte e esta si que nola dan.

-No Nadal non traballamos en sete días e todo é comer e facer a dixestión, e comer e volver dixerir. Pasa axiña, non preocuparse.

-Comeza un novo ano e para os que aínda non viron mudada a súa sorte, mantemos a esperanza en que dea unha volta, sempre para mellor.

-Que non quede ninguén aquí.

-Que nos toquen uns millonciños o día 22.

-Que non morra o Tevabuena -agoniza pero aínda non vai.

-Que a alguén se lle indixeste o 1880 e que depure por calquera vía o importe dunha pastilla en moedas de céntimo.

-Que sexamos sensatiñ@s, que non custa tanto, oh. Só hai que ter vontade.

E por suposto...

-Que nos sigamos vendo nos bares.

NECIOS

Aínda o peor é acostumarse.

Cada día sae alguén pola porta e non entra máis. E iso déixanos co alento cortado.

A nosa Presidenta de Honra marchou definitivamente hai unha semana. Sabiámolo, non ía nin debía volver.

Agora son P. e M., mañá será outr@...

E si, non paramos de nos queixar, de choromicar, de despedirnos, de cagarnos en todo, en quen permite que tal ocorra: NECIOS.

Nun sistema que apodrece, sobe quen máis ruín é, con honrosas excepcións, claro está. E neste microsistema, o que nos toca engulir cada día, a ruindade está por todos os recantos.

Que nos queda?: o recordo da boa xente que por aquí pasou, aillado do asco que nos producen eses xestos pseudocondescendentes pero claramente ignominiosos.

Por que aquí?: berramos aquí porque non temos outro espazo. Afogáronnos alí onde falamos e están as nosas filas moi minguadas nesta fronte para que entre tod@s poidamos xuntar máis que un laio case agónico.

Peras e mazás

Noutro dos debates que xorden na hora do café, saíu o tema das tan "dubidosas" etiquetas que se lle colocan as distintas variedades de relacións interpersoais no terreo das relacións sexuais, teñan ou non unha compoñente afectiva máis ou menos marcada.
Agora non lembramos por onde veu a cousa, o caso é que se exemplificou coa película A mi madre le gustan las mujeres (2001). O tema é o seguinte: se unha persoa, sexa do sexo que sexa, de orientación sexual definida (homo ou hetero) ten unha aventura ou unha relación con, no caso de ser heterosexual, alguén do seu mesmo sexo, e no caso de ser homosexual, con alguén do outro sexo, ¿considérase bisexual?.

Había quen o tiña claro: quen se deita ou se namora de alguén do sexo oposto, aínda que sexa circunstancial e puntualmente, é bisexual.

Disentía a argumentación que afirmaba que que na vida de alguén se dea esa circunstancia excepcional, sexa puntual ou dea para máis, non significa que esa persoa teña a mesma disposición cara homes e mulleres. A bisexualidade, para quen defendía esta segunda postura consiste en manter relacións de xeito habitual con individuos de ambos sexos, en sentirse atraíd@ indistintamente por varóns e femias. O outro é diferente, alguén pode ser hetero ou homo e querer ou non poder evitar (nin desexalo) ter unha experiencia diferente, sen traumas e con absoluto convencemento, con persoas do seu mesmo sexo, independentemente da súa orientación. É o que chamamos un "kit-kat" sexual ou afectivo.

Que ninguén interprete que aquí se está xulgando nada (faltaría)!.

Agora tócavos a vós opinar, se vos apetece, claro.

A nosa homenaxe

Admirámolo, tamén por isto...

De fantasiae virii

Nós temos tanta necesidade de nos distraer un pouco para non atribularnos demais, que acabamos facendo oquiños para nos "arreconchegar" nalgunha das salas e conversar.

Porque, como dixemos, nos deu por aí, incluímos no post anterior un vídeo que cualificamos de "tórrido-lésbico" e que pretendía servir para que un internauta ilustrase a devoción que sentía pola actriz taitiana Karina Lombard, que interpreta a Marina Ferrer na serie americana The L Word, na que se retrata a vida dun grupo de amigas homosexuais na cidade dos Ánxeles. O achado foi do máis inxenuo, porque nós só andabamos atrás dunha versión da canción "Marina" para dedicarlla á unha das nosas compañeiras que leva por tal o mesmo nome.
E de aí, da visualización do vídeo, de pensar que o tal devoto antes mentado se poñía "torete" (a denominación é de I. Med.) máis que pola tal Karina, por vela protagonizando escenas de cama con outras mulles, xurdiu o debate.

Polo que sabemos e nos confirman, a moitos homes -falaremos neste caso sempre de heterosexuais en exercicio- excítaos moitísimo ver a dúas mulleres metidas en faena. O sector feminino, consciente da xeralización desta fantasía, mantiña dúas posturas diferenciadas. Unha parte entendiamos que era a posibilidade de sumarse ao festín o que os "sobresaltaba"; outras dubidaban, pois crían que o dúo excluía necesariamente ao terceiro, para quen se reservaba, estritamente, o papel de voyeur. Preguntadas nós polos nosos compañeiros, respondemos unanimemente que ver a dous homes corpo a corpo deixábanos, cando mellor, indiferentes, mais non era un espectáculo que nos atraese en absoluto. É máis, apuntamos algunha que aínda atopabamos un chisco máis de excitación cando de dúas mulleres se trataba, e iso sen ter posto o pé até o momento, que nunca se sabe, no universo de Lesbos.

Servido queda o debate, por se queredes sumarvos.

O noso meme

Aceptamos o convite da amiga Pirámide, quen á súa vez o recibe doutros, para elaborar o noso Meme tevabuenil. A ver, o meme, e aquí na redacción do Tevabuena habiámolas que non sabiamos o que era, son conversas que se elaboran por convite doutro espazo, cuxa referencia aparece no novo post, de maneira que desde aí créase un novo enlace, para que tamén sexa visitado. A nós dános un pouco igual -son pouc@s pero fieis @s nos@s seguidores- pero é por non lle facer un feo aos choqueiro-adminsitrativ@s. Así que aínda que non acabemos de saber moi ben en que consiste imos aló e que nos corrixa quen saiba.
Comezamos, pois, con esas oito cousas, así ao chou, seguindo a liña dos nosos indutores (cousas que nos gustan e cousas que odiamos):
1) Gústanos poder expresarnos libremente: poder falar sen acritude, debater con serenidade, atopar ao outro lado do fío a un interlocutor saudable e xeneroso.

2) Gústanos que non se nos trate como a rapaces de patio de colexio: que se dea por feito que pasamos o rato cando vimos traballar, que nos monten un "piscolabis" de media mañá cos restos das cuchipandas dos outros, que se nos ningunee sistematicamente, que se nos pase a man polo lombo, no mellor e no peor dos casos -depende do suxeito-, coma se foramos parvos.

3) Gústanos ter motivacións para traballar: implicarnos co que facemos, ter por riba a alguén que crea no que fai para que nós tamén poidamos crelo, tomar un café tranquilamente e botar unhas risas, escoitar a Rocco Granata cantando Marina no tubo, montarlle unha coreografía ao xeito e volver rir (Ah, deixamos aquí un enlace á versión de Marina dos Gipsy Kings, con videoclip tórrido-lésbico -de bo gusto, non pensar mal-. Por que?, por nada, deunos por aí).

4) Cagarnos libremente (con perdón) en todo o que rodea certos mundiños e nas persoas miserentas que os gobernan: esto non é que nos guste pero como non nos queda máis remedio, queremos facelo libremente e non andar agochados.

5) Non nos gusta que nos ignoren: que o que dicimos e pedimos soe a pataleta de neno pequeno, que se rían de nós na cara, que a quen o fai lle resulte moi doado porque ten unha nómina a fin de mes que equivale ao que nós gañamos en medio ano e un posto de traballo mal merecido pero fixo, que vaiamos rematar pensando, como di o refrán, que "cando entre burros te ves, rebuzna algunha vez" (e permítasenos non adaptalo, por iso da rima).

6) Nos nos gusta ir traballar sen ánimo: desexar marchar canto máis axiña mellor, pensar que o único bo (e xa bo é) do teu traballo é a xente á que coñeces e que o resto non paga a pena, que iso do scriptorium é un conto chinés, e que dá igual como se chame o monxe, en efecto, marcha un e outro vén.

7) Non nos gusta ver como hai xente que non o merece e sempre sae coa súa: que abusa impunemente da súa autoridade, que machaca a quen ten por baixo, que non ten cualidades de ningún tipo, nin morais nin intelectuais e, malia iso, aí está, e rite ti dos peixes de cores!

8) Non nos gusta o despotismo nin a falta de ética nin a incompetencia nin a arrogancia de crerse por riba do ben e do mal: véxase o anterior.

Igual, amigos da Pirámide, non era o mellor día para facer o noso meme, pero isto é todo o que damos de nós. E xa non convidamos a ninguén, que non temos confianza abonda, agás á nosa Píntega, a ver se se anima e nos desculpa polos nosos crípticos post.

Vai haber que ir aos bares...

Hoxe é o primeiro día sen...

Hoxe non imos escribir máis longo.

Poderiamos até rir un pouco falando do "cese temporal da convivencia" ou doutras frivolidades, pero non temos corpo.

Hoxe é o primeiro día sen Marisa, sen a súa voz un pouco subida de ton ás veces, pero sempre agradable, sen os seus abalorios, sen o café de primeira hora, nin o(s) pitillo(s)..., sen ela, desde "ontes"...

Hoxe é o primeiro día sen unha persoa máis, hoxe é o primeiro día de resaca despois de ter tido diante á imbecilidade personificada, á incompetencia máis flagrante, en fin, á proba máis evidente, de que "canto máis merda, máis cheiramos".

En fin, lamentable...

Quedábanos e non por esquecemento, felicitar a Marisa pola marcha. Ha ser sempre para ben.

Sorte, Marisa!!!!!!

Aquí non te esquecemos e xa te botamos en falta.

Desmontando a "Misión"

Non somos nós, xa o sabedes, de posicionarnos cando de asuntos políticos se trata e máis cando estes están nos lindeiros difusos dunha ideoloxía compartida só en determinados aspectos, así que non imos falar hoxe aquí máis ca dun feito apararentemente anécdótico, o que se produciou o sábado pasado na clausura do Cumio Iberoamericano, cando Xoan Carlos mandou calar a Hugo Chávez, que, por certo, estaba a dicir unha verdade coma un mundo: "Aznar é un fascista", pero non escolleu quizáis o mellor momento, pois non era a quenda que lle correspondía para intervir.

E aí saíron todos a opinar, coma sempre, que o falar non ten cancelas. A maioría gabando o "talante democrático de S.M.", os republicanos falando da falta de oportunidade da súa intervención e do desplante que lle deu ao levantarse da mesa cando o presidente nicaraguano, Daniel Ortega, criticaba a explotación á que empresas españolas estaban a someter a América Latina (a segunda colonización). Os da gaivota acusando a ZP de provocar este tipo de saídas de tono dos pobriños "sudacas", que seguen sen estar civilizados de todo, despois de cinco séculos, -mecachis!, tanto traballiño para tan pouco resultado- e por darlle a man, colleron o brazo enteiro. E din que lle faltaron ao rei, en todo caso a un rei, que ao fin e ao cabo, se para alguén representa algo, non é para eles -van máis de cincocentos anos, por deus, xa abonda-, os da rosa vermella gabándoo todo en exceso, e Chávez que non colle en si de gozo.

Aquí virán as diverxencias: uns co venezolano -a razón levábaa, aínda que quizáis non escollera o momento, pero era o que tiña-, outros coa Res-pública, haberá quen nin saiba nin resposte..., pero confiamos en que ninguén entre @s que nos ledes cuestione a afirmación de Chávez. A forma pode que non fora a mellor, pero o fondo era caralludo.

Curiosidades do mundo

Facendo un rápido percorrido polos xornais do día, atopámonos con dúas novas realmente curiosas que pensamos en transmitirvos coa intención de pasármolo ben un anaco, liberarmos tensións, e de paso, cumprirmos unha débeda pendente co Tevabuena. A primeira delas, un tanto escabrosa, aconteceu o pasado mércores nunha discoteca de Benalmádena. Un mozo de 18 anos, despois de mediar nunha pelexa, foi agredido por un dos combatentes, outro mozo de 20 anos, perdendo parte dunha orella. Deseguido, o fanado, que segundo parece a esas horas da madrugada aínda conseguía manter o sentido común, pediulle aos donos do local que o desaloxaran para poder así buscar o seu prezado apéndice auricular, pero negáronse a facelo. Ao día seguinte, e tras a pertinente limpeza do buchinche, atoparon a orella perdida, que para amargura do rapaz, lle foi devolta tarde e arrastro, perdendo a posibilidade de a reimplantar, polo que imaxinamos ao interesado botando fume (por onde non o sabemos). A segunda historia curiosa lévanos até Alemaña, onde un total de 10 persoas dunha mesma familia foron sorprendidos no interior dun Twingo (con capacidade para 4 persoas) cando se dirixían a unha festa. Non é que quixeran cumprir un récord, non (porque a marca disque está en 22 persoas dentro dun Mini, algo difícil de superar, as cousas como son), é que chegaban tarde e pensaban que desta maneira aforrarían tempo, en vez de ir e vir 3 veces, facendo viaxes innecesarias. Outros, mellor pensados, cren que o verdadeiro motivo era demostrarlle ao mundo que se un quere (ou quen di un, dez) pódese loitar contra o cambio climático e aforrar unhas cantas emisións do famoso CO2. Sexa como for, e dado que ao feito de ir como sardiñas en lata a condutora coas présas esquecera tamén o carné, a viaxe saíulle un pouco custosa. Nada máis e nada menos que 400 euros de multa. Para que despois digan que a ‘benemérita’ predica co exemplo...

Venid, y vamos todos con flores a porfía; con flores a María, que Madre nuestra eeeeeeeeeeeeeees...

Temos que recoñecer que moitas das ideas que inspiran os nosos post proceden doutras fontes, alleas ao equipo redactor deste blog, mais próximas doutro xeito. Hoxe M., a sempre risoña e encantadora funcionaria da administración que nos toca máis de cerca, bueno, a única que responde a esas características nese departamento e no xénero aludido, -bicos para ela se nos le-, comentounos que ás logradas memorias USB do E Logo saíronlle dous serios competidores: o Humping Dog (hala, a traducilo, que nós non imos describir en que estado entra o cadeliño cando o enchufas ao porto); e a Santa María do USB, á que lle alumea o corazón cando se están a ler os datos no PC (que "pricioso"!!!!).

E nós, que sempre andamos pensando na aplicación práctica do que contamos, suxerimos vos quede aí gardada a idea para un posible agasallo. A virxe, está claro, para quen lle vaia o rollo técnico-relixioso; pero ollo co canciño, que non é para regalarlle a calquera, por exemplo, a alguén falto de sentido do humor ou con outras carencias circunstanciais. Hai que asegurarse ben de que o obxecto deste "detalle" non se ofenda baixo ningún concepto. Claro está, esta advertencia só serve se se trata de alguén querido, porque tamén pode ser unha forma indirecta de mandar a alguén a que lle dean... o que merece.

Adxudicado!!

Algunhas de nós andamos desde hai algún tempo facendo perigosas visitas a coñecidas páxinas web de subastas. A verdade é que é un mundo de "diorbendito" no que -e por iso falamos das perigosas visitas- podes gastar máis do que deberías. Non é bo andar fuchicando aquí e acolá porque sempre ha saír algo que che apetece, sobre todo, no que atinxe aos nosos gustos, libros de vello a prezos máis que razoables. É preferible ir a tiro fixo, buscar algo específico, poxar por el, agardar a que haxa sorte, mercar e esquecerse.

O proceso de compra e venda parece seguro, os intercambios adoitan ser fluidos e con final feliz para ambas partes.

Se tedes ocasión, tempo e a conta do banco pouco folgada, que iso sempre disuade, dade unha volta. Veredes a cantidade de cousas curiosas que se ofertan nestas páxinas, que teñen, por su posto, o seu propio anecdotario.

Foi noticia o caso dunha muller que decidiu vender todo o que tiña: 176 obxectos nun tempo record de 10 días, entre eles, a súa propia casa.

Hai tamén moito hábil, como, por exemplo un afeccionado español que por casualidade chapou ao voo o balón co que Beckham fallou o penalti nos cuartos de final da Eurocopa 2004 contra Portugal, e ao que lle sacou 28.050 euros -moco de pavo!-

Despois hai verdadeiras excentricidades como a posta á venda en EEUU -non sei se podería ser noutro sitio- dun sándwich de queixo derretido, que levaba feito dez anos, ao que lle faltaba xa un cacho e no que, segundo a súa dona, podía verse a cara da Virxe. Nun principio a web retirou o anuncio por consideralo unha broma, pero volvérono sacar e acabou sendo mercado por máis de vintemil euros -cantos cartiños ten a xente, uns tanto e outros tan pouco.

En off

Non é que esteamos coa teima de pechar e facéndonos a vítimas, non, é que andamos sen durmir e non é porque as noites se nos alonguen pracenteiramente. Algo hai no ambiente -será a envexa ou a nosa condición de "moscóns mortos xogadores de poker"- que non nos deixa pegar ollo.

Uns pasan a noite en branco, outros entran e saen do berce de Morfeo, e así andamos, a metade de semana aínda e escarallad@ "pirdidos". Até o gatiño do Tevabuena anda máis preguizoso.

Ai, que faltiña facían xa outras vacacións cando estamos, coma quen di, acabados de chegar das "únicas"!!!!

Hai quen recorre á valeriana e, nos casos máis graves, até á autohipnose. Nós agardamos non chegar a tal grao de desesperación, pero o caso é que nos está a afectar: estamos cans@s, de peor humor, lent@s e falt@s de reflexos..., aparvad@s en definitiva.

Supomos que o problema vén pola falta de chuvia que tanto agradecemos por outra banda. É o resultado da carga excesiva de ións positivos, que xera o aire contaminado. Veremos en que para o asunto. Até imos desexar que Compostela en novembro sexa gris e húmida.

Xa vai case un ano

En xaneiro próximo o Tevabuena cumpre un ano, para entón poida que ande polos trescentos post colgados e, na progresión que vén seguindo, chegue ás 6000 visitas.

Compartimos moitos momentos virtuais, serviu de vía de comunicación, máis ou menos eficaz, para que @s compañeir@s que marcharon souberan como andaban as cousas por aquí, foi tamén o expazo que nos permitiu soltar a lingua, frivolizar e pórnos serias, buscar caralladiñas para decoralo como se da nosa propia casa se tratara, en fin, creámolo e fixémolo medrar o mellor que soubemos.

Nun ano, compañeir@s, cantas cousas pasan!, entre as que lembramos e as que quedan no esquecemento. Pero doce meses tamén dan para pensar, para botar de menos aos que marcharon e tamén para decidir se con 365 días o Tevabuena cumpriu a súa misión.

Agora é máis difícil traballar en grupo, pois dúas das carrabouxiñas marcharon: a nosa enxeñosa editora S., e M., ideóloga, deseñadora e Presidenta de Honra deste blog.

Así que non antes do noso primeiro aniversario, pero logo, igual cómpre ir pensando en pechar o chiringo.

Xa veremos con que folgos comezamos o 2008. Ata entón, seguiremos por aquí.

Boa semana a tod@s!

Como cambiou o conto!!!

Hai que ver como cambiaron as letras das cancións de consumo efémero, máis propias do verán, desas que se escoitan queiras ou non e cuxo leit motiv é o amor (¿¿??), nas súas múltiples manifestacións. Deixámosvos dous exemplos. A primeira delas acadou un grande éxito alá a finais dos anos sesenta do século pasado -que lonxe queda!-; a segunda é moito máis recente, debeu soar hai un ou dous veráns. As diferencias son máis que evidentes, así que non hai moito que comentar. Se somos sinceras, non saberiamos con cal delas quedar; con ningunha, a verdade. A primeira por cándida demais, pero naquela época xa se sabe, a censura era burra pero implacable; en canto á segunda, en fin, suxerir, suxire pouco, pois é ben explícita. Alguén imaxina ese "perreo" soando nun guateque?

Boa fin de semana a tod@s!!!

El amor que yo soñé/jamás lo puede conseguir/no pensé que en realidad/pudiera sucederme a mi./Sé muy bien que todo amor /significa esclavitud /perderé mi libertad /por ganar tu juventud /Yo prefiero ser esclavo /estando enamorado /a ser libre como el viento /y vivir sin tu amor. /Tengo tu amor /para qué quiero más /me conformo con ser feliz /que más puedo pedir... /El dinero no me importa/tengo tu cariño /y podré decir a todos /que ya tengo tu amor.

Atención aos vídeos!!!

Ya tu mirada con la mia estan saciandose/Tu piel rozando con mi piel y sofocandose/Y en la noche me imagino devorandote/Atrapandote, provocandote /Ya tu mirada con la mia estan saciandose /Tu piel rozando con mi piel y sofocandose /Y en la noche me imagino devorandote /Atrapandote, provocandote /Baila morena, baila morena /Perreo pa' los nenes, perreo pa' las nenas /Baila morena, baila morena /(Dale morena, vamonos afuegote!) /Baila morena, baila morena /Perreo pa' los nenes, perreo pa' las nenas /Baila morena, baila morena /(Dale moreno, que nos fuimos afuegote!) /Morena, dale con tu tecnica que yo tengo tu tactica /Dale Boster, aceita las automaticas /Yo soy tu gangster, mami, tu eres mi lunatica...

E a ponte, que?

Arrincamos o luns con forza, anunciando que o xoves non se traballaba, e o noso compañeiro I., pragmático coma sempre, devolveunos á realidade: vale, o xoves, non, pero o venres hai que currar.

Pois non nos parece xusto, pero non hai que lle facer, hai que vir e punto. Agora que é tempo de gripes, de comidas fortes por iso do frío, que non sempre sentan ben... (nós dámos ideas), ao mellor cadra e o venres andamos indispost@s.

Cómpre saber que os gardiáns da Terra-Ancha de Nutrix andarán escacilando de sala en sala, saudando sorrintes -mira que erguerse para iso!- e facendo reconto, así que ao mellor, e tal e como andan as cousas, até non compensa moito arriscar. Para os que saian o xoves, pasará o venres a ralentí e logo hai dous días para repoñerse. Ánimo!

Para quen manda, a verdade, non custaba nada darnos ese día, que é deses tontos, nos que nin se retoma o traballo que quedou sen facer o último día nin se emprende unha nova tarefa, pois é mellor empezar o luns e tirar a semana corrida.

Non, se coma sempre, nós temos claro o asunto. E non é por preguiza, que aquí labórase abondo, malia as malas linguas que andan por aí a dicir o contrario, é por puro sentido práctico. Hai saudables costumes, como a de durmir a sesta, que países como Suiza ou o Xapón importaron. Os xefes crearon salas nas propias empresas onde os empregados poden botar unha cabezaciña e volver ao traballo con forzas renovadas. Facer ponte debería ser tamén obrigatorio para mellorar o rendemento dos asalariados. Todo o mundo marcharía contento e sentiríase en obriga debedosa cos seus superiores por tan preciado agasallo. En caso contrario, prodúcese o efecto "rebote", é dicir, non se para até conseguir un día libre, así polo morro. E ha ser cando máis choio haxa.

Así que, postas na balanza vantaxes e inconvenientes, é obvio cara onde cae o peso.

Manifestámonos?

Xa chove en Santiago...

Andamos algo escasas de ideas, alomenos dalgunha decente coa que elaborar un post. Será o cambio de hora ou o outono que ameaza, ou a percepción de que o día esmorece cando aínda non mediou a tarde e hai que recollerse, tamén do espazo aberto do tevabuena.

Nunha ocasión unha persoa que estaba de paso por Compostela e que viña doutras latitudes onde todo é luz e clima morno, preguntaba extrañada: "¿Cómo podéis vivir aquí?". Non se refería a unha localización concreta do norte peninsular, pois valoraba enormemente as paisaxes, a gastronomía, as xentes, etc., de aquí. Tiña que ver o seu reparo co clima, cos invernos longos, fríos e chuviosos, con erguerse de noite e tomar o café de despois de comer entre lusco e fusco.

Nun paseo compartido polas rúas de Santiago, foi reparando nas facianas das persoas que iamos cruzando, na súa xestualidade corporal, nos fuciños tortos cando batían uns paraugas noutros debaixo dos soportais dar Rúas. E dáballe á cabeza, reafirmándose no seu sentir.

Para alguén que estea acostumado a eses días longos e radiantes, a chamarlle inverno frío a aquel no que temperatura non sobe dos 22 graos, isto ten que ser un inferno. Así tamén se explica a nosa dieta contundente, que, por certo, degustan sen reparos.

E é que aquí cando empeza non para, e iso que este ano hai que dar cun canto nos dentes, pero aí vén o mes de novembro, ameazando con recluirnos nas casas, que non é tan mala idea. Unha cea con amigos na casa é unha delicia, unha forma de compartir que non se dá nun restaurante ou saíndo de copas. O anfitrión ou a anfitriona abre o seu espazo máis íntimo para ti, convídate a entrar no máis propio, pensa en como mellor pode agasallarte, bota horas elaborando os pratos, escolle o viño e dispón o comedor para que poida ser ocupado coa maior comodidade.

Pode que xa nos vaiamos facendo maiores e que a tranquilidade se nos faga necesaria, pero unha cea compartida, con sobremesa longa e repousada, é un dos grandes praceres cotiáns dos que podemos gozar, agora que andar por fóra case vai ser unha actividade de risco.

Boa semana para todos!!!

E lembrade que o xoves non se traballa.

Que será, será...

Na nosa visita diaria aos "lugares interesantes", descubrimos no blog Fragmentos da Galaxia o vídeo no que se recolle a intervención do polémico xuíz Emilio Calatayud nunha mesa de relatorios, na que en pouco máis de dez minutos, e sendo tan atinado -agás matices que logo detallaremos- como politicamente incorrecto, disertaba o maxistrado sobre a problemática da educación dos menores, sobre os cambios que se produciron na relación pais-fillos, sobre o froito que está a dar a indefinición do que se entende por transmisión de principios e valores fundamentais, sobre a falta de referentes e conciencia dos límites dos nosos adolescentes..., en fin.

O discurso, a priori, pode até resultar reaccionario, pois insiste no contraste entre dous periodos tan próximos como diferentes: o pre e o post constitucional, valorando o primeiro deles no que atinxe ao tema en cuestión. E segue, apostando polo efectivo método de "dar unha labazada a tempo", lembrando que un pai ou unha nai non son amigos dos seus fillos ou fillas, insistindo na necesidade de delimitar papeis, de non mesturar o touciño coa velocidade, en fin, entrando de cheo na problemática que unha parte importante da sociedade está a ver, pero non formula, alomenos dese xeito tan descarnado. O auditorio ri, non só polo campechano que resulta Calatayud, senon porque se recoñece en boa parte da casuística alí exposta.

E ao final non queda máis remedio que pensar por que a nosa xeración, herdeira directa dunha educación "preconstitucional", non contribúe a elevar os índices de natalidade Non só é pola precariedade laboral, polo complicado que é chegar a fin de mes, porque a muller ten outras prioridades e outras metas, etc, etc. Á marxe de que o nomeado "reloxio biolóxico" estea atrasado ou sen pilas en moitos casos, de que se recoñeza que o "instinto materno ou paterno" non vén necesariamente de serie, o que moitas veces disuade é pensar na xeración que vai ser referente inmediato para aquela da que formarían parte os nosos fillos. @s adolescentes de hoxendía son o resultado da educación recibida dunha xeración que medrou embebida do espírito do 68 e correu diante dos grises, que entendeu que foran tantas as eivas que padeceran, que non ían ser precisamente eles e elas os transmisores de certos valores. E faltou aí o termo medio; non se quería negar nada e nesa xenerosidade, que o é, perdeuse a noción de autoridade, de respecto, de verdadeira aprendizaxe do que é vivir en sociedade, do que é loitar polo que se quere, de ter metas claras na vida. Xerouse entón unha prole de apátic@s, desganad@s, desnortad@s, apoltronad@s -sempre falamos en termos xerais. E aínda se debate sobre o botellón, que é moi molesto. Non nos estarán querendo dicir algo? En medio do ruido de chunda-chunda-, cristais e berros, hai algo que non estamos sabendo interpretar?. O que podería haber de fondo é unha falta de comunicación atroz, que nós non somos quen de solventar e eles están cansos de denunciar.

Así semella case unha irresponsabilidade traer ao mundo ás vitimas dunha sociedade que en futuro poida converterse nunha verdadeira orxía antropofáxica.

Agardamos as vosas opinións.

Unha advertencia seria

A miúdo recibimos informacións sobre a inseguridade á hora de facer operacións bancarias a través da internet, do risco que corremos ao utilizar os caixeiros automáticos, por se nos copian a tarxeta, etc, etc, pero só cando nos toca de cerca, vémoslle as orellas ao lobo. Agora que neste círculo tevabuenil tivemos unha vítima destas actividades delictivas, cremos necesario volver lembrar as precaucións que é necesario tomar para evitar ser obxecto destes delictos, que non o son, polo visto, cando a cantidade substraída é inferior aos catrocentos euros.

En primeiro lugar, recoméndase pechar a porta con pasador, se o caixeiro non é exterior, así que debemos procurar facer uso daqueles que son interiores.

Agochar coa man a marcación do PIN, pois son os cacos os que ás veces colocan unha cámara na que rexistran esta acción.

Asegurarse de que a rañura pola que se introduce a tarxeta é fixa e non superposta, e tamén de que non hai ningún obstáculo que impida a devolución da tarxeta, os cartos ou o recibo, tal silicona ou outros elementos de sellado.

Comprobar que non hai un teclado superposto, co que os F.D.P que nos rouban rexistran o noso número secreto. Abonda cun lixeiro movemento para sabelo.

Non facer uso de caixeiros situados en lugares illados ou con pouca luz.

Agardamos que estas advertencias non caian en saco roto e que este tipo de fraudes non se repitan.

A última baixa

Non sabemos se a nosa compañeira I. M. visita habitualmente este espazo. O caso é que pasou recentemente a formar parte da listaxe de ausencias. Pasa a mellor vida -enténdase en sentido literal, e non metafórico-, marcha explorar novos territorios, onde poder sacar maior rendemento ás súas investigacións, que en futuro inmediato daran froitos moi proveitosos.

Xa perdemos a conta das despedidas que levamos no que vai de ano, pero esta tamén é significada polo aprezo que espertou entre @s que tivemos o pracer de coñecela.

De novo mestura de bágoas que ameazan e ledicia polo que para ela representa esta oportunidade. E promesas, sí, de vernos nos bares. Agardamos que se cumpran.

Só nos queda, benquerida compañeira, desexarche moitas sorte, grandes éxitos e bos momentos compartidos abondo aquí para que non nos esquezas, aló, ao outro lado do charco.

O Tevabuena e todos os tevabuen@s desexámosche o mellor.

Aí vai unha forte aperta.

Aduaneiros con fronteiras

Pedídesnolo e así o facemos. Sobra dicir que consideramos a reacción da demandante absolutamente desmedida, se a cousa é como Aduaneiros di.

Procuramos, non obstante, contrastar a información, e así tivemos tamén en conta as declaracións da demandante recollidas nunha entrevista para Vieiros. Alá cada un coa súa conciencia se mente ou conta a verdade.

Mais todo apunta a que poden entenderse, así que confiaremos na continuidade da páxina, que xa é un referente para unha gran maioría dos "blogueiros".

Haxa paz.

Que pequeno é o mundo...

A nós, sinceramente, íanos parecendo, conforme liamos, unha boa noticia a que aparece hoxe nun diario galego. Referímonos só ao proceso en si, non ao final, pois ía todo ben e logo estragouse. O caso é que un home e unha muller de nacionalidade bosnia, que estaban casados e aburridos, decidiron navegar pola internet para saír do abismo no que estaba mergullada a súa relación.

Alí «Azúcar» e «Príncipe da satisfacción» -eses eran os seus alias no MSN- comprobaron que tiñan atopado a súa media laranxa, que todo era marabilloso, así que creron que era hora de coñecerse en persoa e alá foron.

Cal non sería a súa sorpresa cando descubriron que a persoa coa que ían atoparse era en realidade a súa parella, aquela coa que na vida cotiá mantiñan permantentes liortas.

Tan inesperado foi este encontro, que non conseguiron analizar a situación con optimismo e esperanza: foran quen de volver namorar ao outro, nin máis nin menos. Pero o noso gozo nun pozo, porque ao final, aquel idilio que tanto prometía foi aducido como engano matrimonial no proceso de divorcio que puxo fin ás dúas relacións: a mala e a boa.

A nós dános rabia, porque mira que tería sido bonito que esqueceran o pasado, que incluso chegaran a divorciarse e que comezaran de novo, doces e satisfeitos, pero non. Home, ten que dar algo de vergoña e moita rabia, que habendo tantos homes e mulleres no universo virtual, xusto se vaia dar coa persoa que dorme tadas as noites de costas cara un/unha.

Parte de guerra

Estamos todas, sás e salvas, despois dunha noite de xoves máis longa para unhas que para outras.

Nunha primeira quenda, marchou o IMSERSO, que conta na súa nómina, polo visto, cunha única persoa, e as que tiñan que conducir, madrugar, etc...

A segunda retirada produciuse, polo que sabemos, á saída do Maycar, pero a resistencia aguantou entre a marabunta que invadía as rúas e locais de Compostela "in the night", até que xa era día.

Non houbo danos persoais, que se saiba, nin incidentes que lamentar, só importantes inxestas etílicas e moita risa e moito baile e non sabemos -nin saberemos- se algo máis.

A nosa editora S. recibiu o seu agasalliño, entre contenta e sorprendida. Cremos que lle gustou.

Así que parece que quedou un bo sabor de boca e que se pode repetir, aínda que as expectativas, no que se refiere ao sector senior, víronse cumpridas; que non, que xa non estamos para estes trotes, aínda que a xenerosidade das máis novas nos fixera sentir mellor: soaban, en efecto, "os guachigüeiri", e alguén se me achegou para dicirme que non me preocupase, que tampouco sabía quen eran. Ufffffffffffff, un alivio!!!!

Sen novidade na fronte, pois, contentas polo resultado e por saber que as da Mariña e as coruñesas seguen a pleno rendemento e coa boa sensación por ter descuberto o que xa se intuía: o divertido grupo que compoñen as rapazas C.

Queda aquí implícita a promesa dun novo encontro, esta vez si, nos bares.

A descansar e repoñerse, que boa falta fai.

"El Rey"

Dada a heteroxeneidade ideolóxica das persoas que compoñemos o equipo editor do Tevabuena, é costume deste blog non entrar en cuestións políticas, agás naquelas que son obxectivamente censurables -non existiamos cando foi o do Prestige ou cando ao segundo "César Pequeñito", como chamara Sender ao outro ditador, lle deu por meteros de fuciños na guerra de Irak, contra a opinión públicamente expresada de quen nos manifestamos reiteradamente-.

Así que hoxe non celebramos nada, agás que non temos que ir traballar, pero non podemos pasar por alto "El mensaje hispánico" que gravou o outro día ese señor que din é líder da oposición ao goberno do Estado español.

Aínda era para botar unhas risas, senon fora porque hai máis de dez millóns de persoas ás que lle debeu encantar, e iso é o preocupante.

Quen é o asesor de imaxe do PP (Partido Putrefacto), que tan fraco favor lle está facendo a eles, e tan grande o que nos fai ao resto?.

Que ousadía!. Agora que rexorden as manifestacións públicas en contra da monarquía, vai este e eríxese en candidato para substituír a "El Rey".

Case é digno de compaixón -só case-, porque no fondo este speech non foi máis que a evidencia dun "arde a casa, quentarse aos cangos". El sabe que é moi probable -diolo queira- que perda as próximas eleccións, e que esa sexa a derradeira oportunidade que vai ter/lle van dar, así que debeu pensar: "Puexxxxx, nada, voy a hacer de Prexidente del gobierno un ratito". E alá se foi: á súa esquerda, a foto de Juancar; e á dereita, a do grupete do primeiro goberno de Ansar. Nada, que no fondo é un nostálxico.

@s que nos seguides sabedes que somos bastante dadas a adxuntar documentos gráficos que ilustren o máis axeitademente posible o contido do post. Teríamos reproducido o vídeo, pero neste caso vémonos impedidas por unha sinxela cuestión de decoro.

Que pasedes un bo día feriado.

O engado galego

Da man da nosa Rabuda, que é a que dá con estas curiosidades, acabamos de descubrir que existe un atolón nas Illas Mauricio que leva por nome "Cargados Carajos". Parece doado deducir a orixe de tal denominación: ou os descubridores estaban até os mesmísimos de navegar sen atopar terra cando chegaron á illa, ou as indíxenas eran dunha sen(x)sualidade tan irresistible, que os mariños pasaron de cero a cen en menos de catro segundos. Pero ao carón da citada illa, atopamos outra, cuxo nome dános a solución definitiva á nosa dúbida, chámase "Agalega", polo que non temos máis remedio que concluir que unha compatriota nosa xa fora quen de adiantarse ás grandes descobertas, e era o seu engado galaico o causante da elevación súbita da libido dos aguerridos expedicionarios.

Faremos, non obstante, unha concesión en deferencia ao sector lusista máis próximo: tendo en conta que foron os portugueses os primeiros en asentar no arquipélago, a finais do século XV, puidera ser lusitana aquela femme fatale. Pero iso é todo; desde logo nin holandesa nin francesa nin inglesa. Era galego, sen dúbida, o canto da serea ao que sucumbiron os rendidos argonautas, que quixeron deixar a súa sensación reflectida para a posteridade no propio nome do illote.

*A imaxe que vedes é unha panorámica dunha das praias paradisíacas da illa. Incluimos outra, en resposta ao segundo comentario. Non mentimos, a forma real da illa é a que podedes ver no mapa.

Perdoamos mais non esquecemos

Estamos a piques de gozar dun xoves-venres, que alegría!!!! É o noso día, compartido cos estudantes que chegan a Compostela o primeiro ano, dispostos a beber a noite dun grolo cando aínda non mediou a semana. Tamén era o día que se lle daba libre ao persoal do servizo doméstico -non sabemos con cal nos identificamos máis-. Malia as baixas mellor ou peor xustificadas, quedamos aí un núcleo duro potente e imos ver de pasalo ben e homenaxear á nosa editora S., que non sei, din por aí que vai pagar a cea (é bromiña, muller...!!!!!), á que temos moitas ganas de ver, a verdade.

Así que, ao mellor mañá o sector IMSERSO aínda vai andar algo nervioso, porque unha vez que remata a cea, que é a parte relaxada, logo hai que botarse ás rúas de Compostela. A maioría dos individuos machos que poboan a noite santiaguesa míranche con cara de "que fará aquí esta que se lle nota que xa non sae?"; xa se che revolve o estómago coas evidencias dunha cea mal dixerida ou da inxesta de grandes cantidades de alcol sen ter probado bocado, que están por todos os recunchos; xa non recoñeces a música que soa e preguntas e dinche: "si, muller son os "guachigüeiri", e ti contestas por vergoña: "ah, si!!!. Fíxate, non me parecían agora"; as luces son moi escasas ou fortes demais; todas as copas che saben a garrafón; non entendes ben -é falta de costume- o que che din cando che "entran" (séguese a dicir así?), porque só o fan as vellas glorias que xa van tan pasados, que non hai nada que pensar, só que non saben nese momento se es guapa ou fea, alta ou baixa, porque xa non te ven; e pensas que nunca criches que ías ser obxecto das babosadas da fauna que antes só andaba polo Don Juan e agora está en todas partes. A esperanza só aparece cando atopas a alguén da túa xeración, porque ti sábeste de ningunha parte, nin es moi nova nin tan vella, estás nesa idade que demos en chamar de "absoluta plenitude", pero iso só no privado. Saíndo de copas é cando notas que perdiches facultades. Xa non aguantas nin unha terceira parte do que antes non che chegaba, e ás dúas da mañá xa só se che abre a boca, pero non por aburrimento, porque mira que aquí a nómina de participantes nesta saída é prometedora por divertida, pero venche o sono, estás cansa, afumada e incluso algo bébeda. E xa non digamos se che dá por bailar, malo se non tomaches un par de copas, porque entón veste "antigua", e malo se bebes porque podes estar ridícula sen ser consciente. E ao día seguinte, cando espertas, só pensas: "Quen me mandará a min saír??????".

Queremos para rematar ser legais e confesar que nos encomendamos a nós mesmas unha misión que imos cumprir. Como xesto de vinganza cara o noso galán por nos ter deixado tiradas para marchar con "xente máis afín" -que feo, I., que feísimo xesto-, imos facer todo o posible por dar con el, porque ha andar por Compostela e sabemos por onde para. E se o sector senior desta expedición ten que agardar ata o Maycar para dar con el, farémolo.

Non podemos perdoarlle este agravio.

A vinganza, noso amigho, sérvese fría, e o outono aquí non é morno.

Imos de festa

Imos tentar poñerlle remedio a esta apatía tristeira. Ten razón a nosa Píntega, non podemos seguir así. De maneira que decidimos organizar "una de salir".

Alguna das carrabouxiñas xa perdemos a noción do que é iso e acabaremos topeneando no alto do taburete dalgún pub grunge -o noso carioca inaugurou esa tendencia-, pero do resto non hai dúbida. Foi sonada a segunda convocatoria da despedida da nosa sempre añorada e insustituible M. (Sabemos que che gusta ter protagonismo en cada post. Aínda non tomaches conciencia de que nos sigues faltando, toliña?). O listón quedou entón alto demais para segundo quen.

Mira que eu aínda estaba por traer ao coreano, pero fáltame o apoio da Rabuda, que vai se unha das notables ausentes, para levar adiante esta iniciativa.

O caso é que a cousa ten pinta de ir saír ben, aínda que o sector IMSERSO non promete nada, -aquí unha foi confesa bailadora de pachangadas, e agora iso é hortera-, pero será feliz vendo aos mociños e mociñas tevabueniles botando "uns pasodobles".

Ningunha de nós perde a esperanza de facer parella de baile cos poucos pero inmellorables representantes do sector masculino, malia que algún teña tomada conciencia de que somos moitas e o rebufo esmoreceu, pero el sabe que sempre será "o noso galán".

Así que alá imos e que sexa o que deus queira. Se non hai "novedá" e aquí o comité editorial sobrevive aos excesos da noite compostelá, daremos noticia de como resultou a quedada.

Se o luns non amenceramos, é para preocuparse.

SMS (Só máis soidade)

Imos quedando menos. Andamos como a pita sen pitos. Non nos atopamos. Non sabemos se fuximos uns dos outros por iso de que non se noten as ausencias, ou nos buscamos para non sentirnos sós, aquí na Terra Ancha de Nutrix.

Hoxe é o primeiro día sen Meri. A súa compañeira anda tristiña e non sabemos como consolala, porque o demais segue -xa dixemos nalgunha ocasión que "The Show Must Go On"-, é o que toca.

E mentres, como se este pequeno mundo fose alleo, non máis que un satélite ignoto no medio da galaxia á que pertence, todo xira arredor de nós, sen advertirnos, sen escoitarnos, sen vernos nin notarnos.

É o paradoxo cotidiano. É o noso sino mentres sigamos aquí. Benvidas que aínda non remataron cando toca dicir adeus... É de tolos.

O malo é que imos pouco a pouco camiño da resignación e ese é un mal sentimento cando implica que se perdeu a vontade de loita, que se aceptou a derrota.

O aire que se respira non é o que está aí fóra: frío xa de outono; é pesado e suxo, é escuro, case cego.

Hai, que desfacerse, xa o sabemos, deste sentimento. Ao cabo, esto, xa o dixemos, é estación de paso, e o que vaia quedar despois é o que conta. Os vínculos afectivos que sobrevivan cando xa non nos vexamos cada día, cando un estea en Antiga e Barbuda e outro en Croacia e aínda lles dea por mandar un sms.

Veremos que sucede no futuro. O presente, pintar, non pinta nada ben.

Hoxe non pode ser un gran día

Jobaaaaaaaaaaaaa, que non paramos, eh?, que aínda non levantamos cabeza e... hala, outra despedida, pero neste caso non só afecta ao corazonciño tevabuenil, senon á súa estrutura organizativa.

Hoxe marcha por un tempo a nosa Presidenta de Honra. Vai acometer outras empresas, pero confiamos en que volva.

Bueno, o certo é que estamos coma sempre, unhas nos van e outras nos veñen. Felices pola oportunidade que a marcha representa e que merece, por descontado, e tristes polo oco que vai deixar a súa ausencia: os seus ollos azuis cristaliño, o seu riso contaxioso, o seu afecto e a súa bondade.

Cada vez vai resultando máis difícil, a estas cousas non nos acabamos de afacer. A esta vai ser especialmente difícil.

Quen vai ter agora as mellores ideas para os regalos de aniversario?, quen coma ela vai ter tanta disposición para ir mercalos -á pobre sempre lle tocaba-?, quen nos fará as bolachas?, quen reparará a plantilla estragada do tevabuena?.

En fin, quen poderá substituír á nosa Meri?: ninguén.

Vivamos como galegos

A primeira vez que o vimos, sorprendeunos. Cremos, sinceramente, que era unha campaña da Xunta, mais tanto nos ten o logo que aparece ao final, pois a idea pareceunos boa e divertida.
Xa nos contaredes que opinión vos merece.

Vai especialmente dedicado á nosa Rabuda, que leva días atrás del polo "tubo" adiante.

Pipo

Temos un novo fan, ao que podedes ver na imaxe. É Pipo, vive en Santiago e ten tres meses.

Non sabemos se se sentiu atraído pola imaxe de Tres, ou a da banda dos Félix, o caso é que se quixo sumar ao clube do Tevabuena e nós acollémolo de boa gana.

Mirádelle a cariña de boa persoa que ten, porque os bichiños tamén teñen alma, boas ou malas intencións, mellor ou peor carácter..., e o Pipo parece ter as mellores virtudes.

Agora hai que ver como evoluciona e nós confiamos en que sexa un canciño fiel e cariñoso, pinta deso, desde logo si que ten.

Benvido pois, Pipiño, estamos felices de contarte entre a fauna tevabueneira.

*Grazas a I. (Med.) que é a dona do can e da fotografía. (Ooooooooooooooh, pobitiño pipitiño!!!).

Novos fans

Seguindo o ronsel do post anterior, non queremos desprezar, todo o contrario, a este novo grupo de fans, singulares si, pois parécense sospeitosamente uns a outros.

Dintinguimos perniñas, saias, en fin, anatomías que determinan claramente o xénero, e tamén a ubicación da fotografía, que nos agrada.

Quedámonos cun xesto, o do gatiño Félix da esquerda de todo. Parécenos un aceno acolledor, aberto, xeneroso, en fin que nos gusta.

Dámoslle as grazas a quen de todos eles nos quixo enviar a fotografía, aceptando o noso convite.

Dende logo, se algo hai nesta imaxe é mocidade, louzanía e intelixencia -a quen se lle ocorre tal composición, non se lle pode escatimar o afago-. Chachond@s, que sodes uns cachond@s!!!!!

Apertas, ghuapirrrrrrm@s!!!!!!

@s nos@s fans

Un grupo de fans do Tevabuena envíanos unha das fotos que fixeron cando o noso blog superou as 3.000 visitas recibidas.

Tod@s moi guap@s e moi riquiñ@s, todos, e moi novos e listos, e grandes profesionais, e comedororiñ@s, polo que se pode ver.

Esta parece ser so unha parte da nosa lexión de seguidores e nós agradecémoslle moito que nos achegaran esta instantánea, que tanto por eles coma por elas, podería ser a dos galegos e galegas mellores do ano -deste e do que vén-.

Estamos coma rosas

Superados os nosos problemas técnicos, grazas á nosa Presidenta de Honra, seguimos adiante, algo amoladas inicialmente ao lembrar aquel post da veciña Pirámide, pero dixo que era "de risas" e nós crémola.

Bueno, se alguén nos vixía, mellor para eles, poida que así se enteren ou até sorrían, se lles queda capacidade para elo.

Nós andamos a outra cousa, sen deixar de laborare, pero arrimando o ombreiro para facer de cada xornada algo un pouco diferente. A nosa compañeira, á sazón editora deste blog, si que contribuíu coa celebración do seu aniversario. Ata unha fondue de chiculate argallou para bocas abertas de tod@s @s que descoñeciamos aquel segredo tan ben gardado -ou non tanto-.

Moi ben estivo: ela, nerviosa cos agasalliños que lle fixemos, e nós divertid@s e cun ollo na protagonista e outro na mesa.

Tras da porta habería alguén, porque divertirse esta mal ou non tan ben, e pasalo ben cando se traballa tampouco pode ser; e isto non e aquelo tampouco, e..., con permiso, MERDA!!!!!!

Por iso non estabamos tan seguras de que alguén non fedallara no noso blog, aínda que non nos pon nerviosas. O que nos dá rabia e que nolo estraguen; agora, polo que nel dicimos, estamos ben despreocupadas, que até aí podiamos chegar. Este espazo é noso e de todos aqueles que participades ou simplemente botades unha ollada con boa intención.

Pero por se nos len, tampouco queremos facerlle un feo, así que lle mandamos o noso recordo e unha mensaxe: en poucos máis sitios, pero aquí, MANDAMOS NÓS.

Feliz, feliz...

Os nosos parabéns a M. M. L., editora deste blog -aínda non estrenada, todo sea dito- no día do seu aniversario.

A ela debémoslle unha mañá moito máis agradable, con ricas "viandas", que diría I. (Med.), e a presenza da nosa inesquecible compañeira M.

Agardamos que o resto da xornada sexa moi feliz para ela e que cuuuuuuuuuuumpra moooooooooooitos máaaaaaaaaaaaaaaaaais........

Unha colaboración

Non, non lle imos pedir a S. que nos envíe máis crónicas, agás o desexe, nin que fagades comentarios aos post se non vos sae.

Agora andamos en reparacións, como sabedes, e non estamos certas de que a visualización do blog sexa a axeitada.

Polo visto, dependendo do computador desde o que se accede, hai quen o ve como debe estar (a columna dos post e cor verde, e ao lado, en gris, os engadidos que lle fomos facendo: a viñeta do Carrabouxo, o noso arquivo cronolóxico, a sección "lugares interesantes", o contador de visitas, o calendario, a foto de tres, o moniño que dá a hora, etc); mais hai quen o que atopa é unha cousa extraña, as columnas mencionadas aliñadas en vertical e non en horizontal, como deberían estar. Así que vos pedimos, aos que visualicedes o blog da segunda das maneiras, é dicir, un "sin ton nin son", que nolo comuniquedes, para que poidamos tentar solucionar este problemiña técnico.

Apertas e grazas de antemán,

As carrabouxiñas.

Agardando

Á espera de resolver algúns problemiñas técnicos novos -xa non sabemos se estamos a sufrir un boicot-, deixámosvos aquí unha foto de Tres, por se alguén ten dúbidas sobre os coidados e agarimos que debera recibir.

Aí a tedes, vivindo como unha raíña.
Quen fora gata!

Desafogando

Cada día está custando máis, cada día é maior o desencanto e a tristura de ver como "Iste vaise, e aquel vaise, e todos, todos se van" -apuntou ben o noso compañeiro I. o verso rosaliano para o caso-. Algo segue sen ir ben na Terra-Ancha de Nutrix e non atopamos o remedio, pois non hai xordo máis grande que o que non quere escoitar.

Alguén que acabou, sen querer, dedicándose ao ensino, facía o outro día un balanzo dos anos que xa lle dedicou a esta profesión, e concluía que "o mellor é que me divirto".

Traballar con ilusión é o maior garante do éxito de empresa que se acomete. Mais de nada serve que cada mañá se inxecte en vea unha dose, como quen toma o "actimel", porque logo esmorece como se nunca existise.

Falar?, ui, que mal uso se lle dá a esa palabra. Xa non falamos de dialogar, que iso ha xurdir, necesariamente, da vontade das partes "contratantes".

E seguimos, sen que ninguén nos atenda, lamentando e celebrando á vez as baixas, que cada vez son máis frecuentes. Quedamos catro gatos dos que había hai ano e medio. En pouco tempo, uns porque non poden prolongar máis, outros porque por fin atoparon outra saída, isto mudou completamente.

Xa os cafés de primeira hora non son iguais e os de media mañá convertéronse en compulsivas farturas de toda clase de chilindradas -pura ansiedade-.

Así non se pode, aínda para os que habitan nos remansos dos dominios do Gran Xefe Androide, non é doado convivir coas problemáticas dos demais, porque non son precisamente alleas.

O risco é acabar aferrándose ao "sálvese quen poida" e que se disolvan as boas vontades, as solidarias, porque esto é, só é, ao final, estación de paso, na que o desexo é agardar o menos posible, porque aquí non hai máis, as expectativas reais só están fóra.

E lamentamos esta falta de optimismo, léase só coma un desafogo.

Sen palabras...

Xa tamos

Despois de arranxar algunha cousiña, que se nos desbaratou por esas cousas imprevisibles e inexplicables da técnica, xa estamos de novo funcionando.

Reservamos o seguinte post para unha crónica máis interesante.

Apertas tevabueniles!!!!

Estamos en obras. Desculpade as molestias

Dor de cabeza

Queridas tevabuenas, escríbovos dacabalo entre terras de Soneira-Bergantiños a petición da Presidenta de Honra, M., que me pediu unha crónica da miña primeira semana como F. en P. (que non F. de P. como algúns xa seguro que me deron en chamar, tanto ou máis que eu a eles, seguro). Para que enganarnos, a vida como docente do primeiro ciclo da ESO é moi dura, e quen máis o sente son, por esta orde: a miña gorxa, a miña cabeza e o meu sono. Difícil xa foi interpretar a primeira ollada ao horario, porque entre tantas siglas (RD, OCO, Garda-R, usuario-usuario, contrasinal-usuario) e a empanada mental dos novatos alí non había nin diola que se enterara. E a axuda, escasísima e moi agradecida, aínda que fora con goteiros e daquela maneira (aínda estou esperando por información da consellaría respecto do meu titor/a que supostamente me tiña que axudar a ‘integrarme’ nestes mundos de Yuppi). E veña a preparar as clases polas tardes, e a remexer libros na biblioteca buscando algo decente e estimulante para ler. O estrés chega da man dos recreos e das horas de comer cando toca tarde (2 veces por semana). Os recreos son de 20 minutos, que entre pasar de edificio a edificio non dá tempo nin para coller a miña súper cunca de deseño que merquei no ‘Carrefoso’ (en falar bergantiñán) porque non teño tempo a tomar un café decente e téñome que conformar con cafés apurados de máquina ruinceira (Que ben se vivía no P.!!!). E luns e mércores, unha hora escasa para chegar a un dos dous únicos restaurantes da parroquia (cos xenuínos a la par que acaídos nomes de Gaiteiro e Tívoli) e meterlle ao corpo as racións de obreiro que nos serven, e que case sempre levan a metade sobro, por suposto, porque senón nas gardas de 15.20 a 16.10 non habería quen aguantara co sono. En fin... O das aulas é outra historia. No universo onde me ‘alcontro’ existen dous mundos paralelos. Un chámase 2B-OCO e os outros 1A-1B. E a medio camiño entre os dous, a Terra de Ninguén: GS e 2A. Para que mentirvos, oio, vexo e remoio de todo, e xa se verá se compensa ou non. De momento, é como quen lle fala ás paredes, aínda que ás veces estas criaturas endemoñadas me fagan rir coas súas ocorrencias e non resista a tentación de saír do meu improvisado papel de Comandanta-en-xefe que por unhas horas teño que interpretar. Xa se verá en que vén dar isto. Mantémonos en contacto. Saúdos tevabueniles.

PD.: A miña intención era recortar a foto da capa do libro do gran Séchu, para simbolizar os diferentes estados de ánimo por que podo pasar ao día, pero hoxe xa non me quedan máis forzas para fedellar nestes trebellos que ultimamente se me están a resistir, así que, malia que me pese, ten que ir así de cutre.

"Anarcopita"

O mundo avícola está revolto e, polo que se ve, falto de recursos; tanto, que os individuos desta esta especie estanse vendo obrigados a delinquir.

É o caso da "anarcopita" -fragméntese ao gusto: anarco-pita/a narco-pita-, detida na fronteira de Colombia cun alixo de droga agochado baixo as ás. Ao parecer a policía detectou a súa estratexia: quería volver a Venezuela nun bús rural xunto a outro sospeitoso que foi máis listo e baixouse antes de chegar ao posto de control. Así que a pobre da pita non tivo defensa, malia tentalo, como se pode ver no documento gráfico que podedes ver abaixo. Non é a primeira vez que se dá o caso: o ano pasado un pavo tentara, tamén sen éxito, levar a cabo a mesma operación.

Tal e como andan as cousas, nós estamos preocupad@s pola galiña piñeira, á que xa nomeamos aquí, non vaia caer en desgraza. Hai que mirar por onde anda agora, non fora cundir o exemplo e, se cadra, sen que nos o saibamos, xa montou unha mafia avícola, con sede no Salnés.

Por se nos le, deixámoslle aquí este video, advertencia dos posibles efectos dun consumo irresponsable.

Galiña Piñeira, queremos saber de ti, chama!!!!!!!!!!!!!!!